Γιάννης Σπυρόπουλος

0
com

Αριστερά, «Αντίλογος», λάδι σε καμβά φιλοτεχνημένο το 1962, ένα από τα 120 έργα από τη Συλλογή του Γιάννη Σπυρόπουλου (επάνω) που παρουσιάζονται από σήμερα στο Μουσείο Μπενάκη

Ενας κλασικός ζωγράφος του 20ού αιώνα παραμένει... άστεγος

Η έκθεση της Συλλογής του Γιάννη Σπυρόπουλου στο Μπενάκη υπενθυμίζει την ανάγκη να βρεθούν χρήματα για τη στέγασή της

Τον Ιούνιο του 1960, όταν και τιμήθηκε στην Μπιενάλε της Βενετίας με το βραβείο UΝΕSCΟ, ο Γιάννης Σπυρόπουλος πήρε τη μεγάλη απόφαση: να μην εκθέσει ποτέ ξανά στην Ελλάδα. Ο φθόνος ήταν έντονος και η ενόχλησή του μεγάλη. Αποτέλεσμα η εκθεσιακή δραστηριότητα του σπουδαίου έλληνα κλασικού της αφαίρεσης να απλωθεί έκτοτε από την Οσάκα ως το Νέο Δελχί και ο ίδιος να καθιερωθεί ως μια από τις πλέον αναγνωρισμένες περιπτώσεις καλλιτεχνών της γενιάς του ΄30. Το έργο του άρχισε να ξαναπαρουσιάζεται στην Ελλάδα μόνο μετά τον θάνατό του το 1990. Την ίδια χρονιά δημοσιεύθηκε το Προεδρικό Διάταγμα για τη σύσταση του Ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου, το οποίο προικοδοτήθηκε με μια πλούσια συλλογή 300 έργων του, ενώ ανέλαβε την υποχρέωση της ετήσιας βράβευσης νέων ελλήνων καλλιτεχνών με το Επαθλο Σπυροπούλου.

Η γυναίκα του ζωγράφου, Ζωή Σπυροπούλου, διηύθυνε το ίδρυμα ως τον θάνατό της, το 2000. Για οκτώ χρόνια ακόμη το ίδρυμα και το μουσείο παρέμειναν στο σπίτι των Σπυρόπουλων στην Εκάλη, ενώ το 2008 το οίκημα πουλήθηκε «για να έρθει το έργο του Σπυρόπουλου πιο κοντά στο κέντρο και στο πλατύ κοινό», όπως μας λέει η σημερινή διευθύντρια του ιδρύματος κυρία Ολγα Δανιηλοπούλου . Αγοράστηκε κτίριο στη συμβολή των οδών Ζαΐμη και Τοσίτσα στα Εξάρχεια για να φιλοξενηθεί η συλλογή, κάποτε όμως οι πόροι... τελείωσαν. Αποτέλεσμα, η εφετινή επέτειος της συμπλήρωσης 50 χρόνων από τη βράβευση του καλλιτέχνη στη Βενετία και 20 χρόνων από τη δημιουργία του ιδρύματος να βρίσκουν τη συλλογή άστεγη.

«Ευτυχώς που το Μουσείο Μπενάκη προσφέρθηκε να καλύψει αυτό το κενό με τον καλύτερο τρόπο» λέει η κυρία Δανιηλοπούλου. Ο λόγος για την έκθεση της συλλογής και τη μονογραφίας πάνω στο έργο του Σπυρόπουλου στο Μπενάκη (κτίριο της οδού Πειραιώς). Στην έκθεση περιλαμβάνονται περισσότερα από 120 έργα, έτσι ώστε να αποτυπωθεί εξελικτικά η πενηντάχρονη πορεία του Σπυρόπουλου. Πρόκειται για λάδια σε μουσαμά, σε χαρτί ή σε άλλον καμβά- δεδομένου ότι ο Σπυρόπουλος ζωγράφιζε πάντα με αυτό το «βαρύ υλικό».
Οσο για τη μονογραφία, βασισμένη στη σχετική διδακτορική διατριβή του Γιάννη Χ.Παπαϊωάννου, συνοδεύεται από 500 φωτογραφίες. «Αποφάσισα ν΄ ασχοληθώ με τη μελέτη του έργου του Γιάννη Σπυρόπουλου γιατί βρέθηκα ενώπιος ενωπίω με ένα έργο τεράστιας εσωτερικής συνοχής και συνέπειας,το οποίοπίστεψα πως θα έπρεπε σιγά-σιγά να φωτισθεί, έτσι που να φανεί ο τρόπος με τον οποίο κάθε πίνακας προέκυπτε από τον προηγούμενό του» λέει ο κ. Παπαϊωάννου.

Τα έργα της έκθεσης θα παραμείνουν στο Μπενάκη ως τις 28 Νοεμβρίου. Μετά θα ξαναμπούν σε κούτες και θα παραμείνουν εκεί ώσπου να βρεθούν χρήματα, ώστε να φιλοξενηθούν στο νέο κτίριο. «Θα επιμείνουμε όσο είναι δυνατόν για να τα βρούμε από το υπουργείο Πολιτισμού» λέει η κυρία Δανιηλοπούλου.«Οι ιδιώτες και οι χορηγοί,βλέπετε, μας έχουν εγκαταλείψει».
ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ
η Μουσείο Μπενάκη, Πειραιώς 138 η Εγκαίνια έκθεσης: Απόψε στις 19.30

η Διάρκεια:

Ως τις 28 Νοεμβρίου

Πηγή: www.tovima.gr

Όλες οι τέχνες κάτω από την ίδια στέγη

0
com

Ορισμένοι θα ζήλεψαν λίγο. Στην εποχή των σκληρών περικοπών μια ολοκαίνουργια και υπερσύγχρονη «Στέγη» για όλες τις τέχνες συστήνεται. Να που δεν «κλείνουν» όλα σ' αυτή τη χώρα. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση δέχθηκε χθες για πρώτη φορά κοινό στο νέο της κτίριο στη λεωφόρο Συγγρού.

Οι διευθυντές των σημαντικότερων πολιτιστικών φορέων της χώρας (Μουσείο Ακρόπολης, Μουσείο Μπενάκη, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Μέγαρο Μουσικής, Εθνική Πινακοθήκη κ.ά.) ήταν εκεί. Και είδαν για πρώτη φορά από μέσα το κτίριο που έχτισε το γαλλικό αρχιτεκτονικό γραφείο Architecture Studio του Ζαν Νουβέλ. Είδαν την εντυπωσιακή κεντρική σκηνή των 900 θέσεων, αλλά και τη μικρή σκηνή των 220 θέσεων -ικανές και οι δύο να ανταποκριθούν σε απαιτητικά θεάματα πολυμέσων, ακόμη και εικονικής πραγματικότητας. Στο εντυπωσιακό φουαγέ του ισογείου κυριαρχεί ο «Υγρός Ουρανός», το μπαρ-εγκατάσταση της γνωστής εικαστικού Αιμιλίας Παπαφιλίππου.

Ο υπόγειος εκθεσιακός χώρος των 600 τ.μ. δεν μας αποκαλύφθηκε. Θα πρέπει να περιμένουμε έως τον Φεβρουάριο, οπότε και θα εγκαινιαστεί με την πρώτη μεγάλη διεθνή έκθεση, «Πολυγλωσσία». Θα παρουσιάζει καλλιτέχνες ελληνικής καταγωγής (από τον Νάσο Δάφνη μέχρι τον Μίλτο Μανέτα) που έχουν γεννηθεί ή ζουν και δημιουργούν εκτός Ελλάδας, υπό την επιμέλεια της Μαριλένας Καρρά, υπεύθυνης των εικαστικών στη «Στέγη».

Το κτίριο, με τις οριζόντιες μαρμάρινες λευκές περσίδες στο κέλυφός του, αντανακλά και «παίζει» με το έντονο αττικό φως, όταν τη νύχτα αποκαλύπτει το εσωτερικό του. Χάρη στον εξωτερικό φωτισμό της Ελευθερίας Ντεκώ «μεταμορφώνεται» χρωματικά. Αργότερα, στον τελευταίο όροφο, θα «ανοίξει» εστιατόριο, με υπέροχη θέα στην Ακρόπολη, στου Φιλοπάππου, στον Λυκαβηττό και τον Σαρωνικό. Ολόκληρο το κτίριο καλύπτει ένα οικοδομικό τετράγωνο και διαθέτει εσωτερικούς χώρους συνολικού εμβαδού 18.000 τ.μ.

Κυβισμός

0
com


Καλλιτεχνικό κίνημα που παρουσιάστηκε στη Γαλλία κατά την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα, με πρωτοπόρους τους ζωγράφους Πάμπλο Πικάσσο (Pablo Picasso), Ζωρζ Μπράκ (Georges Braque), Χουάν Γκρί (Juan Gris) και Φερνάν Λεζέ (Fernand Leger). Ο όρος κυβισμός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1908, όταν ο Ανρί Ματίς χαρακτήρισε τον πίνακα του Μπράκ «Σπίτια στο Εστάκ» σύνθεση μικρών κύβων. Μετά τον Ματίς ο κριτικός της τέχνης Λουΐ Βωξέλ έγραψε ότι η ζωγραφική του Μπράκ είχε περιοριστεί στην απεικόνιση κύβων. 

Εξ ορισμού ο κυβισμός «Cubisme» παραπέμπει στην περιοχή της γεωμετρίας. Η αποδέσμευση του ενστίκτου, ο άκρατος υποκειμενισμός που αρνείται καθιερωμένες αρχές, το υπέρμετρο πάθος, που συχνά πηγάζει από τις σκοτεινές περιοχές του υποσυνείδητου, παραχωρούν την θέση τους στη δύναμη της λογικής. Οι κυβιστές ενδιαφέρονταν για τα καθαρά ζωγραφικά προβλήματα, αντιδρώντας στο συναισθηματισμό και το διακοσμητικό συμβολισμό άλλων μετεμπρεσιονιστών. Οι κυβιστές διάλεγαν γνώριμα μοτίβα, όπως κιθάρες, μπουκάλια, φρούτα, για να μπορούμε να καταλάβουμε τη σχέση ανάμεσα στα διάφορα μέρη και να συνδέουμε τα διάφορα θραύσματα. Το όνομα του κινήματος οφείλεται στον κριτικό του «Gil Blas» Louis Vauxcelles, που χρησιμοποίησε τις λέξεις «cube», «cubique» και «cubiste» για να χαρακτηρίσει τους γωνιώδεις όγκους.

Ο κυβισμός άρχισε το 1905-1906, όταν ο Πικάσσο εγκατέλειψε την προηγούμενη γαλάζια και ροζ ζωγραφική με θέματα αθλίων και σαλτιμπάγκων, χαρακτηριστική για τη συμβολική γραμμικότητά της και τους λεπτούς χρωματικούς τόνους και έστρεψε το ενδιαφέρον του προς τη στερεώτερη κατασκευή των μορφών και την απλοποίηση του φυσικού φαινομένου.

Αυτή η στιγμή της καλλιτεχνικής πορείας του Πικάσσο τεκμηριώνεται από μια σειρά πινάκων του 1906, όπως η περίφημη προσωπογραφία της Αμερικανίδας Γκέρτρουντ Στάιν, όπου η μνημειακή κατασκευή και η απαρχή της γεωμετρικοποιήσεως των σχημάτων μαρτυρούν την επίδραση του Σεζάν (Paul Cezanne). Τον ίδιο χρόνο ο Μπράκ οδηγήθηκε από τη μελέτη του Σεζάν σε μια στερεώτερη ζωγραφική θεμελιωμένη στη σταθερή γεωμετρική κατασκευή. Τόσο ο Πικάσσο όσο και ο Μπράκ στράφηκαν προς τη ζωγραφική του Σεζάν και αναζήτησαν την εκφραστική τάξη και καθαρότητα που ο ίδιος ο Σεζάν είχε σαφώς προσδιορίσει σε ένα γράμμα προς τον φίλο του Εμίλ Μπερνάρ, ότι η φύση πρέπει να αποδίδεται με κυλίνδρους, σφαίρες και κώνους.

Μια πρώτη φάση του κυβισμού, που ονομάζεται συνήθως αναλυτικός κυβισμός, ξεκίνησε από την πρόθεση του Σεζάν να υποβάλει την πραγματικότητα σε λογική ανάλυση, με σκοπό να αποκαλύψει την εσωτερική δομή της και όχι να παρουσιάσει την εξωτερική της εμφάνιση.

Εκτός από την επίδραση του Σεζάν, αποφασιστικό ρόλο στην εξέλιξη του κυβισμού έπαιξαν η γλυπτική των νέγρων και η τέχνη των πρωτόγονων. Ιδιαίτερα η κυβιστική ζωγραφική του Πικάσσο επηρεάστηκε από την γλυπτική των αφρικανών, στην αναζήτηση της απλοποιήσεως και του σχηματισμού των μορφών, όπως αποδεικνύει και το περίφημο έργο του «Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν» του 1907. Την εποχή αυτή, από το 1907 έως το 1909, η λεγόμενη Σεζανική περίοδος, ο Πικάσσο και ο Μπράκ ζωγράφισαν μια σειρά πινάκων στους οποίους η αναλυτική διάσπαση της μορφής που γινόταν με μεγάλη λογική συνέπεια, αλλά και με ελεύθερη φαντασία συνοδευόταν από εξαιρετικό περιορισμό του χρώματος. Παράλληλα δυνάμωνε η τάση της καταργήσεως της τρίτης διαστάσεως και της προβολής όλων των σημείων του αντικειμένου στη δισδιάστατη επιφάνεια του μουσαμά, σε τέτοιο τρόπο ώστε το πραγματικό αντικείμενο να παρουσιάζεται ταυτόχρονα από διάφορες οπτικές γωνίες.  

Στη Σεζανική περίοδο του κυβισμού (1907-1909), η αναγωγή σε γεωμετρικά πρότυπα είναι δραστική. Παραλείπονται οι λεπτομέρειες των πραγμάτων και απαλείφεται κάθε έννοια πρακτικής λειτουργίας. Το χρώμα ανεβοκατεβαίνει σε μια εντυπωσιακά ασκητική κλίμακα, ενώ το φως δεν προέρχεται από μία σαφή πηγή και αλλάζει κατεύθυνση από επιφάνεια σε επιφάνεια πάνω στο ίδιο αντικείμενο. Στην απόδοση του χώρου εγκαταλείπεται η ενότητα της θέασης που είχε επιβάλλει η Αναγέννηση, προϋποθέτοντας ένα σταθερό σημείο για το θεατή, το οποίο υποτίθεται ότι κινείται και βλέπει το αντικείμενο από διαφορετικές πλευρές. Άρνηση του σταθερού σημείου θέασης και του ενιαίου φωτισμού σημαίνει, σπάσιμο της κλειστότητας, της ψευδαίσθησης που είχε πετύχει η κεντρική προοπτική, ταυτόχρονο τονισμό της περιεκτικότητας της κάθε φόρμας και απώλεια της βεβαιότητας του συνεχούς, εκτεινόμενου στο βάθος χώρου. Σταθερή μένει η πραγματικότητα της επιφάνειας.

Στον αναλυτικό κυβισμό (1909-1912) του Πικάσσο και του Μπράκ ξεχωρίζει μια πρώτη παραστατική υποπερίοδος, με έντονη την επίδραση του Σεζάν και της αφρικανικής τέχνης και μια δεύτερη φάση, κλασική ή ηρωική, κατά την οποία σημειώνεται μια αποφασιστική απομάκρυνση από τα πρότυπα της φυσικής πραγματικότητας. Αυτή είναι η λεγόμενη ερμητική περίοδος, που τα έργα γίνονται δυσανάγνωστα. Στον αναλυτικό κυβισμό παραμερίζονται τα τοπιογραφικά θέματα, στρέφονται κυρίως στην ανθρώπινη μορφή και τη νεκρή φύση. Η ανάλυση του αντικειμένου απελευθερώνει τη φόρμα και υποβαθμίζεται ο παράγοντας χρώμα. Καταστρέφεται η ενιαία σύλληψη του χώρου και το πλαίσιο του πίνακα. Ο ζωγράφος είναι σαν να κινείται γύρω από τα αντικείμενα, συγκρατεί αναλύοντας τα σημαντικότερα δεδομένα της μορφικής δομής τους και τα ανασυνθέτει με καθαρά αισθητική πλέον πρόθεση. 

Μετά την καταστροφή της ενιαίας σύλληψης του χώρου, ο Πικάσσο και ο Μπράκ, προχώρησαν στη διάλυση του συμπαγούς των αντικειμένων. Οι όγκοι κομματιάζονται και σκορπίζονται, έτσι βλέπουμε τις επιφάνειες από αδιαφανείς να γίνονται διάφανες και να χάνονται. Οι γραμμές παύουν να είναι μονοσήμαντες. Δεν ξεχωρίζεις που σταματούν τα αντικείμενα και που αρχίζει ο χώρος. Το φόντο είναι αφηρημένο και δεν επιτρέπει προσανατολισμό. Στο χρώμα διαφαίνεται η τάση προς τη μονοχρωμία. Το μορφικό λεξιλόγιο περιορίζεται, υπάρχουν μόνο ευθείες και καμπύλες. Η ψευδαίσθηση χάνεται, τα αντικείμενα δεν αναγνωρίζονται και γίνονται διφορούμενα.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Πάμπλο Πικάσο, ο εκπατρισμένος ζωγράφος

0
com

Ο εκπατρισμένος Ισπανός ζωγράφος, γλύπτης, χαράκτης, κεραμίστας και σκηνογράφος Πάμπλο Πικάσο (Pablo Picasso) γεννήθηκε στην Μάλαγα της Ισπανίας στις 25 Οκτωβρίου του 1881 και πέθανε στο Μουζέν της Γαλλίας στις 8 Απριλίου του 1973. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες του 20^ουαιώνα και δημιουργός (μαζί με τον Ζωρζ Μπράκ) του Κυβισμού. Το τεράστιο σε όγκο έργο του παραμένει ολοζώντανο και ο θρύλος επιζεί –φόρος τιμής στη ζωτικότητα του «ανήσυχου» Ισπανού με τα «σκοτεινά... διαπεραστικά» μάτια που πίστευε στην πρόληψη ότι η δουλειά θα τον κρατούσε ζωντανό. Για 80 περίπου, από τα 91 χρόνια του, ο Πικάσο αφοσιώθηκε σε μια καλλιτεχνική παραγωγή που υπήρξε παράλληλη και συνέβαλε σημαντικά στην όλη ανάπτυξη της μοντέρνας τέχνης κατά τον 20^ο αιώνα.

Ζωή και σταδιοδρομία.

Πρώιμα χρόνια.

Ο Πάμπλο Πικάσο ήταν γιός του Χοσέ Ρουίθ Μπλάσκο, καθηγητή του σχεδίου, και της Μαρίας Πικάσο Λόπεθ. Η εξαιρετική επιδεξιότητά του στο σχέδιο άρχισε να εκδηλώνεται νωρίς, στην ηλικία των 10 περίπου χρόνων, όταν έγινε μαθητής του πατέρα του στην Λα Κορούνια, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του το 1891. Ο πατέρας του μετέθεσε στον γιό του τις προσωπικές φιλοδοξίες του, παρέχοντάς του μοντέλα και υποστήριξη για την πρώτη έκθεσή του εκεί σε ηλικία 13 χρόνων.

Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στη Βαρκελώνη το φθινόπωρο του 1895, και ο Πάμπλο έγινε δεκτός στην τοπική Ακαδημία Καλών Τεχνών (La liotja), όπου είχε προσληφθεί και ο πατέρας του ως καθηγητής του σχεδίου. Η οικογένεια ήλπιζε ότι ο γιός της θα σημείωνε επιτυχία ως ακαδημαϊκός ζωγράφος, και το 1897 η μελλοντική φήμη του στην Ισπανία φαινόταν εξασφαλισμένη. Τον ίδιο χρόνο το έργο του «Επιστήμη και Συμπόνια», όπου για το πρόσωπο του γιατρού είχε ποζάρει ο πατέρας του, έτυχε διακρίσεως στην Έκθεση Καλών Τεχνών της Μαδρίτης.

Ο Πάμπλο Ρουίθ έφυγε για την Μαδρίτη το φθινόπωρο του 1897 και έγινε δεκτός στην Βασιλική Ακαδημία του Σαν Φερνάντο. Βρίσκοντας όμως τη διδασκαλία εκεί χωρίς κανένα νόημα, περνούσε όλο και περισσότερο τον καιρό του αποτυπώνοντας τη ζωή γύρω του, στα καφενεία, στους δρόμους, στα πορνεία και στο Πράδο, όπου ανακάλυψε την ισπανική ζωγραφική. Έγραψε: «Το Μουσείο Ζωγραφικής είναι πολύ ωραίο. Ο Βελάσκεθ πρώτης κατηγορίας, ο Ελ Γκρέκο έχει ζωγραφίσει μερικά υπέροχα κεφάλια, ο Μουρίλο δεν με πείθει σε όλα τα έργα του». Τα έργα αυτών και άλλων καλλιτεχνών, όπως λ.χ., του Γκόγια, θα αιχμαλωτίσουν τη φαντασία του Πικάσο σε διάφορες περιόδους της μακρόχρονης σταδιοδρομίας του.

Ο Πικάσο αρρώστησε την άνοιξη του 1989 και πέρασε την υπόλοιπη χρονιά αναρρώνοντας στο κατελανικό χωριό Όρτα νε Έμπρο με συντροφιά το φίλο του από τη Βαρκελώνη Μανουέλ Παλάρες. Όταν ο Πικάσο επέστρεψε στη Βαρκελώνη στις αρχές του 1899, ήταν άλλος άνθρωπος, είχε παχύνει, είχε μάθει να ζει μόνος του στην ύπαιθρο, μιλούσε Καταλανικά, και το σπουδαιότερο, είχε πάρει την απόφαση να διακόψει την καλλιτεχνική του εκπαίδευση σε σχολές ζωγραφικής και να αγνοήσει τα σχέδια της οικογένειάς του για το μέλλον του. Άρχισε ακόμη να δείχνει σαφή προτίμηση στο επίθετο της μητέρας του και υπέγραφε πιο συχνά τα έργα του ως Π. Ρ. Πικάσο (από τα τέλη του 1901 εγκατέλειψε εντελώς  το επίθετο Ρουίθ).

Στη Βαρκελώνη ο Πικάσο κινούταν μέσα σε ένα κύκλο Καταλανών καλλιτεχνών και συγγραφέων, που το ενδιαφέρον τους ήταν στραμμένο στο Παρίσι. Ήταν οι φίλοι του που σύχναζαν στο καφενείο «Οι Τέσσερις Γάτοι» (κατά τον Μαύρο Γάτο του Παρισιού), στο οποίο ο Πικάσο πραγματοποίησε την πρώτη ατομική του έκθεση στη Βαρκελώνη τον Φεβρουάριο του 1900. Αυτοί οι φίλοι αποτέλεσαν τα μοντέλα των 50 και πλέον προσωπογραφιών του (με ανάμικτες τεχνικές) που παρουσιάστηκαν στην έκθεση. Επί πλέον, ανάμεσα στα έργα του υπήρξε και ένας σκοτεινός, μελαγχολικός «μοντέρνος» πίνακας, με τίτλο «Οι τελευταίες στιγμές» (αργότερα επιζωγραφήθηκε), ο οποίος απεικόνιζε την επίσκεψη ενός ιερέα στο κρεβάτι μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας, έργο που έγινε δεκτό για τον Ισπανικό Τομέα της Διεθνούς Έκθεσης του Παρισιού της χρονιάς εκείνης. Επιθυμώντας να δει το έργο του εκτεθειμένο και να αποκτήσει άμεση εμπειρία του Παρισιού, ο Πικάσο ξεκίνησε με τον συνάδελφό του, που μοιραζόταν το ίδιο εργαστήριο, Κάρλες Κασαχέμας (Προσωπογραφία του Κάρλες Κασαχέμας, 1899) να κατακτήσει, αν όχι το Παρίσι, τουλάχιστον μια γωνιά της Μονμάρτρης.

Η ανακάλυψη του Παρισιού

Μια από τις κύριες καλλιτεχνικές ανακαλύψεις του Πικάσο στο ταξίδι του αυτό (Οκτώβριος-Δεκέμβριος) ήταν το χρώμα-όχι τα μουντά χρώματα της ισπανικής παλέτας, αλλά το λαμπερό χρώμα- το χρώμα του Βαν Γκογκ, το καινούργιο, μιας πόλης που γιόρταζε μια παγκόσμια έκθεση. Χρησιμοποιώντας κάρβουνο, παστέλ, νερομπογιές και λάδια, ο Πικάσο αποτύπωσε την ζωή στη γαλλική πρωτεύουσα (Εραστές στο δρόμο, 1900). Στο έργο του Μουλέν ντε λα Γκαλέτ (1900), απότισε φόρο τιμής σε Γάλλους καλλιτέχνες, όπως στον Τουλούζ Λωτρέκ και στον Σταινλέν, καθώς και στον Καταλανό συμπατριώτη του Ραμόν Κάζας.

Μετά από δύο μήνες, ο Πικάσο γύρισε στην Ισπανία με τον Κασαχέμας, που είχε αποκαρδιωθεί από κάποια ερωτική αποτυχία. Αφού επιχείρησε ανεπιτυχώς να διασκεδάσει το φίλο του στην Μάλαγα, ο Πικάσο αναχώρησε για τη Μαδρίτη, όπου εργάστηκε ως καλλιτεχνικός εκδότης στο καινούργιο περιοδικό Νέα Τέχνη (Arte Joven). Ο Κασαχέμας επέστρεψε στο Παρίσι και αφού αποπειράθηκε να πυροβολήσει τη γυναίκα που αγαπούσε, αυτοκτόνησε. Ο αντίκτυπος του γεγονότος αυτού στον Πικάσο υπήρξε βαθύς και του προσέφερε το υλικό που θα προκαλούσε τη δυνατή εκφραστικότητα των έργων του της λεγόμενης «Γαλάζιας Περιόδου». Ο Πικάσο φιλοτέχνησε δύο νεκρικές προσωπογραφίες του Κασαχέμα -πολλούς μήνες αργότερα- το 1901, καθώς και δύο πένθιμες σκηνές (Θρηνωδοί και Επίκληση), ενώ το 1903 ο Κασαχέμας εμφανιζόταν ως ο Καλλιτέχνης στον αινιγματικό πίνακα του Πικάσο «Η ζωή» (La Vie).

Η Γαλάζια Περίοδος.

Μεταξύ του 1901 και των μέσων του 1904, όταν το γαλάζιο χρώμα κυριαρχούσε στους πίνακές του, ο Πικάσο πηγαινοερχόταν μεταξύ Βαρκελώνης και Παρισιού. Οι επισκέψεις του στις γυναικείες φυλακές του Σαιν-Λαζάρ στο Παρίσι το 1901-1902, που του πρόσφεραν διαθέσιμα μοντέλα και εντυπωσιακά θέματα (Η σούπα, 1902), αντικατοπτρίζονταν στις απεικονίσεις του των ανθρώπων στους δρόμους της Βαρκελώνης- τυφλών ή μοναχικών ζητιάνων και απόκληρων της κοινωνίας-το 1902-1903 (Κουλουριασμένη γυναίκα, 1902. Το φαγητό του τυφλού 1903. Ο γέρος Εβραίος και το παιδί, 1903). Το θέμα της μητρότητας το εμπνεύστηκε από τις φυλακισμένες που επιτρεπόταν να έχουν κοντά -στη φυλακή- τα μωρά τους, σε μια εποχή, που έψαχνε για υλικό, το οποίο θα εξέφραζε καλύτερα τα παραδοσιακά θέματα της ιστορίας της τέχνης σε συνάρτηση με τα καλλιτεχνικά μέσα του 20^ου αιώνα.

Η εγκατάσταση στο Παρίσι.

Την άνοιξη του 1904, ο Πικάσο πήρε την απόφαση να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι και το έργο του αντικατοπτρίζει μια αλλαγή πνευματικής και καλλιτεχνικής πορείας. Οι άνθρωποι του τσίρκου και οι σαλτιμπάγκοι έγιναν ένα θέμα που συμμεριζόταν με το νέο και σημαντικό φίλο του, τον ποιητή Γκιγιώμ Απολιναίρ. Για τον ποιητή όσο και για τον ζωγράφο, αυτοί οι ξεριζωμένοι περιπλανώμενοι θεατρίνοι (Κορίτσι που ισορροπεί σε μπάλα, 1905. Ο ηθοποιός, 1905) θύμιζαν -κατά κάποιο τρόπο- τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία. Ο Πικάσο έκανε ειδικά αυτή την ταύτιση στο έργο του «Οικογένεια σαλτιμπάγκων» (1905), όπου ο ίδιος ενσαρκώνει τον αρλεκίνο και ο Απολιναίρ τον παλικαρά (σύμφωνα με τη μαρτυρία του κοινού φίλου τους Αντρέ Σαλμόν).

Η προσωπική ζωή του Πικάσο άλλαξε και αυτή στα τέλη του 1904, όταν έγινε ερωμένη του η Φερνάντ Ολιβιέ. Η παρουσία της του ενέπνευσε πολλά έργα στα χρόνια που οδηγούσαν στον Κυβισμό, ιδίως στη διάρκεια του ταξιδιού τους στο Γκοζόλ (Γυναικείο κεφάλι, 1909) και πολλών ζωγραφικών έργων συνδεόμενων με αυτό (Γυναίκα με αχλάδια, 1909).

Το χρώμα δεν «πήγαινε» ποτέ εύκολα στον Πικάσο, που επέστρεψε σε μια γενικά πιο ισπανική (δηλαδή μονοχρωματική) παλέτα. Οι τόνοι της Γαλάζιας Περιόδου αντικαταστάθηκαν από τα τέλη του 1904 ως το 1906- κατά τη λεγόμενη Ρόδινη Περίοδο- από τα κεραμικά χρώματα, τις αποχρώσεις της σάρκας και τους γήινους τόνους (Το χαρέμι, 1906). Ο Πικάσο φαίνεται να δούλευε με το χρώμα στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τη γλυπτική μορφή, ιδίως το 1906 (Δύο Γυμνά. Ο καλλωπισμός). Το έργο του «Προσωπογραφία της Γερτρούδης Στάιν» (1906) δείχνει αυτή την εξέλιξη, καθώς και την επιρροή της ανακάλυψης από μέρους του της πρωτόγονης ιβηρικής γλυπτικής.

Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν

Γύρω στα τέλη του 1906 ο Πικάσο άρχισε να δουλεύει σε μια μεγάλη σύνθεση που κατέληξε στις «Δεσποινίδες της Αβινιόν» (1907). Η βίαιη απόδοση του γυναικείου σώματος και τα ζωγραφισμένα σα μάσκες πρόσωπα (επηρεασμένα από την σπουδή της αφρικανικής τέχνης) έχουν προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Μολαταύτα, το έργο βασιζόταν σταθερά στην παράδοση της ιστορίας της τέχνης: ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για τον Ελ Γκρέκο συνέβαλε στη διάσπαση του χώρου και στις εκφραστικές χειρονομίες των μορφών, ενώ η όλη σύνθεση όφειλε πολλά στις «Λουόμενες του Σεζάν», όσο και στις σκηνές από χαρέμια του Ενγκρ. Οι «δεσποινίδες», όμως, που ονομάστηκαν έτσι από το φίλο του Πικάσο Μαξ Ζακόμπ-που έμενε στην οδό Αβινιόν της Βαρκελώνης, όπου οι ναύτες έβρισκαν λαϊκά πορνεία- θεωρήθηκαν ως σκανδαλώδεις και άμεση προσβολή: οι γυναίκες δεν ήταν συμβατικές απεικονίσεις της ομορφιάς, αλλά πόρνες που προκαλούσαν αυτή ακριβώς την ιστορική παράδοση που τις είχε γεννήσει. Μολονότι την εποχή εκείνη είχε ήδη τους συλλέκτες του ( Λέο και Γερτρούδη Στάιν, τον Ρώσο έμπορο Σεργκέι Στσούκιν και έναν έμπορο έργων τέχνης τον Ντανιέλ-Ανρί Κανβαιλέρ), ο Πικάσο προτίμησε να διπλώσει τον μουσαμά με τις «Δεσποινίδες» και να τον κρατήσει κρυμμένο για πολλά χρόνια.

Το 1908 οι επηρεασμένες από την αφρικανική τέχνη γραμμώσεις και τα σαν μάσκες κεφάλια έδωσαν τη θέση τους σε μια τεχνική που εμπεριείχε στοιχεία, τα οποία ο ίδιος και ο νέος φίλος του Ζωρζ Μπρακ είχαν ανακαλύψει στο έργο του Σεζάν, όπως τον αβαθή χώρο και την χαρακτηριστική επίπεδη πινελιά, που είναι ιδιαίτερα εμφανή στα έργα του Πικάσο το 1909. Νεκρές φύσεις, επηρεασμένες από τον Σεζάν, έγιναν επίσης σημαντικό θέμα για πρώτη φορά στην καλλιτεχνική σταδιοδρομία του Πικάσο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο.

Τρύπες από τους δρόμους της Αθήνας

0
com Η «Τρύπα», το θεματικό αφιέρωμα του 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας, ενέπνευσε τον διάσημο φωτογράφο Τάσο Βρεττό, που ξεχύθηκε στους δρόμους της πρωτεύουσας για να απαθανατίσει τρύπες σε κάθε εκδοχή.


Από πλαστικές κούκλες του σεξ μέχρι σκοτεινά τούνελ και τρύπες σε αρχαία αγάλματα, οι φωτογραφίες του Βρεττού συνθέτουν μια πρωτοποριακή έκθεση που ονομάστηκε «The Hole Argument» (κατά το γνωστό παράδοξο του Αλμπερτ Αϊνστάιν) και φιλοξενείται στην γκαλερί «The Breeder» συνοδευόμενη από αποσπάσματα διαφόρων λογοτεχνικών κειμένων.

Το βράδυ της Τετάρτης πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία τα εγκαίνια της έκθεσης.

Τους εσωτερικούς χώρους της γκαλερί αλλά και τον πεζόδρομο της οδού Ιάσονος κατέκλυσαν οι φιλότεχνοι της πρωτεύουσας καθώς και πολλά σημαντικά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου, όπως ο σκηνοθέτης Νίκος Περάκης, οι ηθοποιοί Θέμις Μπαζάκα, Πέγκυ Τρικαλιώτη, Μαρία Σολωμού και Μαρία Ναυπλιώτου, αλλά και οι τραγουδιστές Δημήτρης Μητροπάνος, Πέγκυ Ζήνα και Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο πολυπράγμων Τζίμης Πανούσης και ο πολυσχιδής Κωνσταντίνος Τζούμας, ο σκηνογράφος Διονύσης Φωτόπουλος, οι τραγουδοποιοί Μόνικα και Κωστής Μαραβέγιας και πολλοί άλλοι.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν, ακόμη, ο Λουκάς Γιαννακούλης από το διοικητικό συμβούλιο του ΕΛΛΑΚΤΩΡ και η Λάρα Γερουλάνου, σύζυγος του υπουργού Πολιτισμού Παύλου Γερουλάνου.

Οι παρευρισκόμενοι περιηγήθηκαν στους χώρους της γκαλερί και απόλαυσαν το κρασί τους υπό τους ήχους της ραδιοφωνικής παραγωγού Εύας Μπουντούρη.

Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι και τις 18 Σεπτεμβρίου 2010, ενώ μεγάλος χορηγός είναι ο ΕΛΛΑΚΤΩΡ.

Πηγή: www.ethnos.gr

Η ανέκφραστη ψυχή του ανθρώπου

0
com

Dirk Beacker

Επικοινωνία

μετάφραση: Λευτέρης Αναγνώστου

εκδόσεις Σμίλη, σ. 133, ευρώ 14

Ολα ξεκινούν από το σπήλαιο του Πλάτωνα. Επιστρέφοντας ο άνθρωπος απ' αυτό το θέατρο σκιών, επιχειρεί μ' έναν αδέξιο λόγο να επικοινωνήσει την εμπειρία του, να τη μοιραστεί με τους άλλους. Η επικοινωνία, όμως, είναι σχεδόν αδύνατη. Πώς να επικοινωνήσεις αυτό που είναι πριν από την επικοινωνία; Τη γνώση που δεν είναι γλωσσικά διατυπωμένη; Πώς να επικοινωνηθεί ο ψυχισμός; Με ποια γλώσσα, εφ' όσον αυτή η εμπειρία που καθορίζει τη μοναχικότητα του ψυχισμού είναι πριν από κάθε γλώσσα;

Ο Dirk Baecker στην «Επικοινωνία» του επιχειρεί να σκιαγραφήσει τα στάδια κατασκευής αυτής της γλώσσας, που καλείται να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη μοναχική συνείδηση και την κοινωνικοποίησή της. Μέσα από τη φιλοσοφία της γλώσσας, αλλά και τις κονστρουκτιβιστικές, φυσικοεπιστημονικές αντιλήψεις προκρίνει την αισθητική μέθοδο ως την πιο ασφαλή στη κοινοποίηση των αισθητηριακών μας εν-τυπώσεων.

Όταν δεν πιάνουν αράχνες τα μουσεία

0
com

Ευθυμία Παπασπύρου

Ιστορικά προσωπεία. Η συλλογή του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου

Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, σ. 124, έγχρωμη εικονογράφηση

Εχουμε συνηθίσει τα μουσεία αδρανή, μ' απλωμένους θησαυρούς πίσω απ' τις προθήκες -«πραμάτεια» για τ' άπληστα μάτια των επισκεπτών-, δίχως άλλη δραστηριότητα πέραν της συντήρησης του υλικού τους και της φιλοξενίας καμιάς έκθεσης, όποτε κιόλας κάποιος διευθυντής κρίνει πως πρέπει να μπει στον κόπο!.. Και το μεγαλύτερο «βάρος» τους: τα χιλιάδες δευτερότερης αξίας εκθέματα, σε ράφια αποθηκών, συρτάρια ή φοριαμούς καταχωνιασμένα, παραμελημένα και διπλοκλειδωμένα! Τι έχει βγάλει ποτέ, πέρα από γενικούς εκλαϊκευτικούς οδηγούς, το Εθνικό Αρχαιολογικό ή το Επιγραφικό ή τόσα περιφερειακά μουσεία απ' τις πλουσιότατες συλλογές τους; Πότε δημοσιεύτηκε πλήρης κατάλογος του Νομισματικού ή τα νομίσματά του μιας τουλάχιστον περιόδου ή μιας περιοχής; Είναι τάχα γνωστό καν πόσα πολλαπλά υπάρχουν και σε ποια κατάσταση ή μένουν ακατάγραπτα σαν τους δημοσίους υπαλλήλους;..

Αντιθέτως, η πυκνή εκδοτική παρουσία της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος καταφέρνει ν' αξιοποιεί τ' αποκτήματα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου και να τα προβάλλει στο ευρύ κοινό, παρέχοντας ταυτόχρονα πολύτιμο υλικό στους μελετητές για γόνιμη επεξεργασία. Σχέδια, λιθογραφίες, χάρτες, φυλλάδια, μικροαντικείμενα που ξεκομμένα δεν θα τραβούσαν την προσοχή κανενός, καταταγμένα και συνδυαστικά παρουσιασμένα συγκροτούν ενδιαφερότατες «θεματικές εκθέσεις», ιδίως όταν συνοδεύονται μ' επαρκή υπομνηματισμό, που αντικαθιστά με το παραπάνω και τον πιο φιλότιμο ξεναγό...

Γλυπτική!

0
com

Η γλυπτική είναι η τέχνη της ανάγλυφης απόδοσης αντικειμένων από μάρμαρο, πέτρα, ξύλο, γυαλί, μέταλλο, κερί, πυλός κ.α. και χωρίζετε σε δυο κλάδους τα ολόγλυφα όπως τα αγάλματα και τα ανάγλυφα όπως τα νομίσματα.

Οι βασικές μορφές της γλυπτικής είναι το, άγαλμα που απεικονίζει το σώμα σε φυσικές διαστάσεις, το σύμπλεγμα με πολλά σώματα σε σύνθεση, το αγαλμάτιο που είναι σε μικρότερες διαστάσεις, η προτομή που απεικονίζει το σώμα μέχρι τη μέση κ.α.. Τα γλυπτά με εξαίρεση τα κεραμικά είναι μονόχρωμα και έχουν το χρώμα του υλικού που είναι κατασκευασμένα, όπως ξύλο, μάρμαρο, πυλό.Η ιστορία μας διδάσκει ότι γλυπτά υπάρχουν από την παλαιολιθική εποχή και ξεκίνησαν από την χαρακτική, που ο άνθρωπος χάραζε την πέτρα μέσα στα σπηλαία. Στην πορεία τα χαρακτικά έγιναν ανάγλυφα και μετά ολόγλυφα.

Μεγάλη ακμή γνώρισε η γλυπτική στην Αίγυπτο που κατασκευάσθηκαν μεγάλα κτίρια με πολλά αγάλματα όπως η Σφίγγα.Στην Ελλάδα η γλυπτική γνώρισε την μεγάλη δόξα. Από το 3000 π.Χ. σώζονται αξιόλογα γλυπτά από πορσελάνη.

Ο χαρακτήρας των αγαλμάτων τους ήταν καθαρά θρησκευτικός ( δηλαδή τα αγάλματα ήταν αφιερωμένα στους θεούς ) και μόλις το 4ο αιώνα π.Χ. απόχτησαν διακοσμητικό χαρακτήρα. Δόξα της Ελληνικής γλυπτικής αποτελεί ο Φειδίας , φίλος και σύμβουλος του Περικλή που μαζί με τους Ικτίνο και Καλλικράτη δημιούργησε τον Παρθενώνα

Στο Μεσαίωνα η γλυπτική βάζει την σφραγίδα της στον Χριστιανισμό δηλαδή η γλυπτική διάκοσμοι τις πόρτες των ρωμαϊκών εκκλησιών που χτίσθηκαν από τους μονάχους, ενώ οι εκκλησίες γοτθικού ρυθμού ήταν γεμάτες με ανάγλυφα και αγάλματα, που τα δημιούργησαν λαϊκοί γλύπτες και χαρακτηρίζεται από βαθιά θρησκευτικότητα.

Τον 20ο αιώνα αναπτύσσεται η αφηρημένη, η μοντέρνα καθώς και η ανεικονική γλυπτική.

Η γλυπτική είναι η τέχνη της αφής, του αγγίγματος και του χεριού. Ένας τρόπος έκφρασης για τον καθένα από εμάς να βγάλει οποιαδήποτε κρυφά του συναισθήματα.




Είναι ένας ελεύθερος δρόμος για όλους, γιατί η τέχνη αφορά όλους και είναι αυτό που προσφέρεται από την ψυχή, όλη αυτή η όμορφη και ευγενική πλέθρα των συναισθημάτων μας. Εδώ γίνεται μια προσπάθεια, ώστε ο κόσμος να έρθει πιο κοντά στη γλυπτική. Να κατανοήσει ο καθένας από εμάς αυτή την τέχνη μέσα από μια σύντομη ενημέρωση και σειρά συναντήσεων στο ‘Μικρό Πολυτεχνείο’.

Σκοπός είναι να έρθουμε πιο κοντά στους εαυτούς μας. Να τους κατανοήσουμε και να δώσουμε μια μικρή διέξοδο στον εαυτό μας ώστε να εκφραστεί ελεύθερα, χωρίς φόβους και κρίσεις. Να αναζητήσουμε τη δημιουργική πλευρά του εαυτού μας μέσα από τη γλυπτική, . Να κάνουμε πράξη τις ιδέες μας και να δώσουμε χώρο και χρόνο σε μας.
Μια περιδιάβαση σε διάφορα υλικά στα οποία ο καθένας θα γνωρίζει τι του ταιριάζει καλύτερα.

ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟΥ

Αναφορές και δείγματα από γλύπτες όλων των εποχών και αιώνων.
Σπουδή κεφαλιού και σώματος. Αναλογίες και βασικά επίπεδα, καθορισμένη κατεύθυνση των γραμμών. Κίνηση.
Μέθοδος της αφαίρεσης και του αυθορμητισμού.
Ελεύθερες γλυπτικές φόρμες
Μίξη υλικών.

ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΥΛΙΚΑ

Τεχνική του καλάι. Ελεύθερες φόρμες και κατασκευές σε συνδυασμό με άλλα υλικά όπως papié masé (χαρτοπολτός).
Γενική γνωριμία με τον πηλό. Ελεύθερη απόδοση και σπουδή κεφαλιού
Γύψινο σώμα, αρματούρα. Κίνηση.
Ξυλογλυπτική- ανάγλυφο- τρισδιάστατο.
Πέτρα, πωρόλιθος, μάρμαρο, alfa block.

Πηγές: www.arthellas.gr  & www.mikropolytexneio.gr/

Αυγουστιάτικη φεγγαράδα σε αρχαιολογικούς χώρους στις 24/08

0
com Λέγεται πως το φεγγάρι του Αυγούστου είναι το πιο μεγάλο μέσα στη χρονιά. Και το πιο όμορφο. Τι λέτε λοιπόν; Πάμε να το απολαύσουμε ρομαντικά και ενδεχομένως με μουσική υπόκρουση σε κάποιον από τους ενενήντα αρχαιολογικούς χώρους και μουσεία σε όλη τη χώρα που συμμετέχουν στις φετινές εκδηλώσεις της αυγουστιάτικης Πανσελήνου, υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού. Οι εκδηλώσεις για την τελευταία πανσέληνο του καλοκαιριού θα πραγματοποιηθούν στις 24 Αυγούστου 2010, ημέρα Τρίτη, από τις 19:00 μ.μ έως 01:00 π.μ. με ελεύθερη είσοδο.
Ο θεσμός των ανοιχτών αρχαιολογικών χώρων κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, με ή χωρίς μουσική εκδήλωση, ξεκίνησε το 1996 και με ελάχιστα διαλείμματα συνεχίζεται με επιτυχία.
36 από τους 90 χώρους θα φιλοξενήσουν μουσικές εκδηλώσεις κυρίως. Συμμετέχουν καλλιτέχνες όπως Νίκος Ξυδάκης, Νένα Βενετσάνου, Ηλίας Λιούγκος κ.ά.

Χώροι και Εκδηλώσεις

ΑΤΤΙΚΗ
• Ιλίου Μέλαθρον: Νένα Βενετσάνου
• Ακρόπολη
• Ναός Ποσειδώνα, Σούνιο
• Αρχαιολογικός χώρος Ελευσίνας: «Τρίφωνο»
• Θέατρο Ζέας Πειραιάς: Νίκος Ξυδάκης
• Ιερό Ποσειδώνος Καλαυρία Πόρου: κλασική μουσική
ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ – ΕΥΒΟΙΑ
• Κάστρο Λαμίας
• Βυζαντινό Μουσείο Φθιώτιδας: δημοτική μουσική
• Αρχαιολογικός χώρος Δελφών: μουσική εκδήλωση
• Φρούριο Καράμπαμπα Χαλκίδας
• Αρχαιολογικό Μουσείο Αταλάντης: μουσική εκδήλωση
• Αρχαιολογικός χώρος Νέας Πλευρώνας (Αιτωλοακαρνανία): «Ατροπον»
• Αρχαιολογικό μουσείο Χαιρώνειας: αφιέρωμα στον Χατζιδάκι και στον Θεοδωράκη
• Αρχαιολογικός χώρος Φούρκας Σκύρου: μουσική εκδήλωση
• Πύργος Βασιλικού (Εύβοια)
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
• Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Πατρών
• Αίθριο Νέου Μουσείου Ολυμπίας: βραδιά πιάνου
• Ανάκτορο του Νέστορος στη Χώρα Τριφυλίας
• Νιόκαστρο Φρούριο Πύλου: λαϊκό έντεχνο τραγούδι
• Μυστράς: μουσική εκδήλωση
• Αρχαιολογικό Μουσείο Τριπόλεως
• Φρούριο Παλαμηδίου
• Αρχαία Κόρινθος: κλασική μουσική με τους «European Chamber Players»
• Αρχαία Νεμέα: κλασική μουσική, με το «Saitsiing»
• Αρχαιολογικό Μουσείο Σικυώνος: κλασική μουσική, με το «Doremis Ensemble Vienna»
• Μουσείο Πύργου Μούρτζινων, Καρδαμύλη Μάνης
ΗΠΕΙΡΟΣ – ΕΠΤΑΝΗΣΑ
• Ακρόπολη Κάστρου Ιωαννίνων (Ιτς Καλέ): ηλεκτρονικό κουαρτέτο εγχόρδων
• Αρχαιολογικός χώρος Δωδώνης
• Αρχαιολογικός χώρος Νικόπολης – Στάδιο: μουσική εκδήλωση
• Παλαιό Φρούριο Κέρκυρας
• Πύργος Ραγίου (Θεσπρωτία)
• Ελέα Παραμυθιάς (Θεσπρωτία): σύνολο κιθάρας
• Φρούριο Γαρδικίου
• Φρούριο Κασσιώπης
ΘΕΣΣΑΛΙΑ
• Βυζαντινό Κάστρο Τρικάλων
• Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου: μουσική εκδήλωση
• Κάστρο Σκήτης Δήμου Μελιβοίας (Λάρισα)
• Πύλη – Γέφυρα Πορταϊκού (Τρίκαλα)
• Βυζαντινό Κάστρο Φαναρίου (Καρδίτσα)
• Αρχαιολογικός χώρος Νέας Αγχιάλου
• Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού
• Ασκληπιείο Σκοπέλου
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
• Ωδείο Ρωμαϊκής Αγοράς Θεσσαλονίκης: «Τρία συν ένα»
• Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης: τζαζ
• Φρούριο Επταπυργίου: συγκρότημα «Ρεμπετάλικα»
• Πύργος Ουρανούπολης: έκθεση με ιστορικούς χάρτες
• Αρχαιολογικός χώρος Πέλλας
• Αρχαιολογικός χώρος Εδεσσας
• Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας
• Αιγές – Στέγαστρο Βασιλικών Τάφων
• Ελληνιστική πόλη Φλώρινας
• Αρχαιολογικό Μουσείο Αργους Ορεστικού
• Λιμναίος οικισμός Δισπηλιού: μουσική συναυλία
• Αγιος Γερμανός Πρεσπών
• Αρχαία πόλη Αιανής (Κοζάνη): μουσική εκδήλωση
• Αρχαιολογικός χώρος Δίου: μουσική με τέσσερα βιολιά
ΘΡΑΚΗ
• Αρχαιολογικός χώρος Ζώνης
• Ιερό Μεγάλων Θεών Σαμοθράκης: χορός: Αποστολία Παπαδαμάκη, μουσική: Παντελής Παυλίδης
• Αρχαίο Θέατρο Μαρώνειας
ΒΟΡΕΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
• Κάστρο Μυτιλήνης
• Προϊστορικός οικισμός Θερμής (Λέσβος): Ηλίας Λιούγκος
• Αρχαιολογικός χώρος Εμπορειού (Χίος)
• Αρχαιολογικός χώρος Μέσων (Λέσβος)
• Αρχαιολογικός χώρος Πολιόχνης: έντεχνο ελληνικό τραγούδι
ΝΟΤΙΟ ΑΙΓΑΙΟ
• Αρχαιολογικός χώρος Υρίων Νάξου
• Αρχαιολογικός χώρος Κιονίων Τήνου
• Αρχαιολογικός χώρος Δήλου
• Μουσείο Προϊστορικής Θήρας
• Αρχαιολογικό Μουσείο Ρόδου
• Ρωμαϊκό Ωδείο Κω: αργεντίνικο τάνγκο
• Αρχαιολογικός χώρος Καμίρου: μουσική εκδήλωση
• Αρχαιολογικό Μουσείο Καλύμνου
• Αρχαιολογικό Μουσείο Αστυπάλαιας
• Αρχαιολογικό Μουσείο Καρπάθου
• Αρχαιολογικό Μουσείο Κάσου
• Αρχαιολογικό Μουσείο Σύμης
• Αρχαιολογικό Μουσείο Νισύρου
ΚΡΗΤΗ
• Προμαχώνας Αγίου Ανδρέα Ενετικών Οχυρώσεων Ηρακλείου: κρητική μουσική
• Αρχαιολογικός χώρος Μαλίων: αφιέρωμα στους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και Γκάτσο, με την Κορίνα Λεγάκη
• Αρχαιολογικός χώρος Απτέρας
• Αρχαιολογικός χώρος Μοναστηρακίου Αμαρίου
• Αρχαιολογικός χώρος Γουρνιών: μουσική εκδήλωση

Πηγή: www.infokids.gr

Η γέννηση της τέχνης- Η ιστορία της τέχνης Οι μορφές της τέχνης – Έργα τέχνης Τέχνη και κοινωνία Η σχέση του καλλιτέχνη με το έργο του

0
com

Τέχνη

View more presentations or Upload your own.

Πώς γεννιέται ένα έργο τέχνης; Η θέα της ομορφιάς υποβάλλει και συγκινεί τον άνθρωπο που στην καθημερινή του ζωή προσπαθεί να φαίνεται ωραιότερος και μέσα στα έργα τέχνης έχει σκοπό να εκφράσει το δικό του νόημα της ζωής.

Ο δημιουργός αισθάνεται την ανάγκη να περισώσει την πραγματικότητα από τη μοιραία φθορά του χρόνου, να διαιωνίσει μέσω του έργου του, την παρουσία του στον κόσμο.

Η Τέχνη ακολουθεί τον άνθρωπο από την πρώτη στιγμή της ύπαρξής του σ΄ όλες του τις δραστηριότητες: στη λύπη, στη χαρά, στην ειρήνη, στον πόλεμο, στη ζωή και στο θάνατο.

Η Τέχνη είναι μια μορφή νίκης του ανθρώπου.

Πηγή: http://www.slideboom.com

Τι σημαίνει εικαστική θεραπεία (Art Therapy)

0
com

Η Art-Therapy ανήκει στα ψυχοκοινωνικά επαγγέλματα. Προσφέρει υπηρεσίες στον άνθρωπο, δίνοντάς του την ευκαιρία να εξερευνήσει προσωπικά προβλήματα, διαμέσου λεκτικής και εξωλεκτικής έκφρασης. Συγκεκριμένα, βασίζεται στη δύναμη της Εικαστικής Έκφρασης (ζωγραφικής, πηλού, κολλάζ, φωτογραφίας, άμμου) ως μέσου επικοινωνίας του ατόμου με τον εαυτό του και το περιβάλλον, ούτως ώστε να αναπτύξει σωματικές και συναισθηματικές ικανότητες.
Παρόλο που ο εικαστικός δρόμος έκφρασης ήταν ανέκαθεν γνωστός στην ιστορία της ανθρωπότητας, η Εικαστική Θεραπεία, ως επάγγελμα, αρχίζει να εμφανίζεται γύρω στα 1950.
Η θεραπευτική προσέγγιση μέσα από την τέχνη αναγνωρίζει τις καλλιτεχνικές διεργασίες, τις δομές, το περιεχόμενο και τους συνειρμούς, πάνω σ’ αυτά, ως καθρέπτες των ικανοτήτων, της προσωπικότητας, των ενδιαφερόντων και των ενασχολήσεων του ανθρώπου.
Παράλληλα, η θεραπεία μέσω της τέχνης προσφέρεται και ως διαγνωστικό εργαλείο ψυχολογικής αξιολόγησης για άτομα, ζευγάρια, οικογένειες και ομάδες.

Ζωγραφική και ψυχοθεραπεία

0
com

Πριν ακόμη αρχίσει να μιλάει ο άνθρωπος ζωγράφισε. Χάραζε σύμβολα στα τοιχώματα των σπηλιών για να ξορκίσει τους φόβους του, να εκδηλώσει τη χαρά του, να πάρει δύναμη.
«Σήμερα, ο άνθρωπος -δυστυχώς- έχει αποκοπεί από αυτή τη δραστηριότητα έκφρασης», λέει η ψυχολόγος, art therapist και διευθύντρια του Κέντρου Τέχνης και Ψυχοθεραπείας, Νιζέττα Αναγνωστοπούλου - Ιωαννίδου. «Ίσως δεν θα υπήρχε ανάγκη να χρησιμοποιηθεί η τέχνη σαν μέσο θεραπείας αν ο άνθρωπος κρατούσε την επαφή μαζί της, όπως κάνει ένα μικρό παιδί».
Το Κέντρο Τέχνης και Ψυχοθεραπείας είναι ένας χώρος, όπου χρησιμοποιείται η Art Therapy - θεραπεία μέσω των εικαστικών. Μια πρωτότυπη - για τα ελληνικά δεδομένα και σημαντική προσπάθεια, όπου παρουσία ειδικού, τα άτομα εκφράζονται και ανακαλύπτουν τον εαυτό τους, απελευθερώνοντας τις καλλιτεχνικές τους τάσεις.
«Χρησιμοποιούμε την καλλιτεχνική δημιουργία του ανθρώπου για να καταλάβουμε τον εσωτερικό του κόσμο, την εσωτερική ανθρώπινη διαδικασία», λέει η κ. Αναγνωστοπούλου - Ιωαννίδου.
«Όταν μιλάμε για καλλιτεχνική έκφραση δεν εννοούμε την καλλιτεχνικά άρτια έκφραση -επεξηγεί- αλλά οποιαδήποτε γραφική αναπαράσταση ενός καθημερινού ανθρώπου».
Η Art Therapy αρχικά είχε χρησιμοποιηθεί από καλλιτέχνες σε ψυχιατρεία της Αγγλίας και της Αμερικής. Σήμερα, η Art Therapy δεν απευθύνεται μόνο σε ασθενείς με κάποια βαριά δυσλειτουργία, αλλά σε οποιονδήποτε θέλει να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό του.
Αυτού του είδους η θεραπεία γίνεται σε μια ατμόσφαιρα ασφάλειας, εμπιστοσύνης, σεβασμού και με την παρουσία του art therapist (θεραπευτή μέσω των εικαστικών).
«Ο art therapist καλείται να παίξει ένα διπλό όλο: Διάγνωσης, και θεραπείας», λέει η κ. Αναγνωστοπούλου - Ιωαννίδου.
Με τις πρώτες κουβέντες ή μέσω των πρώτων καλλιτεχνικών δημιουργιών του ατόμου, ο art therapist πρέπει να είναι σε θέση να αποκρυπτογραφήσει τις ανάγκες του ατόμου και με αυτή την έννοια, να διαγνώσει τα προβλήματα που υπάρχουν.
Ο art therapist κάνει μία διάγνωση σχετικά με τη σοβαρότητα των προβλημάτων, τη διάρκεια της θεραπευτικής διαδικασίας και την πιθανότητα επιτυχίας. Επειδή ο άνθρωπος συχνά έχει αντιδράσεις που εκπλήσσουν, η διάγνωση δεν αποτελεί κάποιο καθοριστικό μέτρο για την εξέλιξη του ατόμου, αλλά είναι μια διαδικασία που βοηθά τον art therapist στο έργο του.
Η σημαντικότερη διαδικασία είναι αυτή της θεραπείας. Το άτομο χρησιμοποιώντας τις δημιουργικές του δυνατότητες, εκφράζει άλυτες συγκρούσεις, προβλήματα, τον τρόπο που σκέφτεται. Συχνά, αυτό γίνεται χωρίς να το συνειδητοποιεί. Απλά ζωγραφίζει ή επιδίδεται σε κάποιο άλλο είδος καλλιτεχνικής δημιουργίας. Κοιτώντας, όμως, μετά το δημιούργημά του και με τη βοήθεια του art therapist, ερμηνεύει τα σύμβολα που ο ίδιος έχει χρησιμοποιήσει.
«Ένα μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού είναι στο υποσυνείδητο», λέει η κ. Αναγνωστοπούλου. «Με αυτή τη διαδικασία αντιμετωπίζει πράγματα που έχει απωθήσει».
Μέσω της τέχνης, συναισθήματα, άγχη, τραύματα που βρίσκονται σε χαώδη κατάσταση μέσα στο ανθρώπινο μυαλό, απελευθερώνονται και συγχρόνως, δομούνται. Επιπλέον, όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα αυτόματα μειώνονται σε ένταση από το γεγονός και μόνο ότι το άτομο βρίσκει το κουράγιο να τα εκφράσει και, επομένως, να τα αντιμετωπίσει.
Ο δύσκολος ρόλος του art therapist σε αυτή τη διαδικασία είναι να βοηθήσει το άτομο να εκφρασθεί ελεύθερα και να ερμηνεύσει τα σύμβολα που χρησιμοποιεί.
Στο Κέντρο Τέχνης και Ψυχοθεραπείας, που άρχισε να λειτουργεί εφέτος, η έμφαση είναι στη ζωγραφική, αλλά γίνονται σεμινάρια και σε σχέση με άλλες μορφές τέχνης, όπως η φωτογραφία και η μουσική.
Παράλληλα με τα σεμινάρια, υπάρχουν εργαστήρια ζωγραφικής, ομάδες εμπειρίας, διαλέξεις, ημερίδες.
«Η Ελλάδα έχει ανάγκη να αναπτύξει τον ψυχοθεραπευτικό τομέα και η θεραπεία μέσω των εικαστικών είναι μια μεγάλη, μια απεριόριστη λεωφόρος με ατέλειωτες δυνατότητες», λέει η κ. Αναγνωστοπούλου - Ιωαννίδου.

Η ζωή και το έργο του Μιχαήλ Άγγελου!

0
com

Αμαλία Κ. Ηλιάδη

Στις 18 Φεβρουαρίου 1564, σε βαθιά γεράσματα, σχεδόν 90 χρόνων πια, πεθαίνει ο Μιχαήλ Άγγελος. Ο πάπας θέλει η ταφή του να γίνει στη Ρώμη, όπου είχε μετακομίσει οριστικά ο καλλιτέχνης τριάντα χρόνια νωρίτερα. Ωστόσο, η Φλωρεντία διεκδικεί τη σορό του για να του αποδώσει τον ύστατο φόρο τιμής, εκπληρώνοντας έτσι και την τελευταία του επιθυμία.

Λίγο αργότερα, ένας ανιψιός του ενορχηστρώνει την κλοπή της σορού και μεταφέρει το λείψανο στην πόλη των Μεδίκων. Πέρα απ’ τα όποια ζητήματα οικογενειακής υπερηφάνειας, απώτερος στόχος του είναι να μετατρέψει τον καλλιτέχνη σε «έμβλημα» της νέας Ακαδημίας Ζωγραφικής, που είχε ιδρύσει ένα χρόνο νωρίτερα ο Βαζάρι, με τη γενναιόδωρη υποστήριξη του δούκα Κόζιμο Α΄.

Ο ίδιος ο Βαζάρι, γράφοντας τους περίφημους Βίους του, το 1550, επρόκειτο να τροφοδοτήσει κατεξοχήν το μύθο του Μιχαήλ Αγγέλου. Στα διαδοχικά κεφάλαια του βιβλίου του, ο Βαζάρι επιχειρεί μια κλιμακωτή παρουσίαση των μεγάλων μορφών της τέχνης, στον κολοφώνα της οποίας τοποθετεί τον Μιχαήλ Άγγελο. Απ’ αυτήν τη θέση υπεροχής, δύο δρόμοι θα μπορούσαν να ανοίγονται: είτε η αργή και μη αναστρέψιμη πτώση, είτε η αναγωγή του καλλιτέχνη σε πρότυπο.

Σ’ αυτήν ακριβώς τη χρονική περίοδο, η Ακαδημία του Βαζάρι καθιερώνει ένα νέο ύφος: το Μανιερισμό. Ο καλλιτέχνης δεν μιμείται πλέον τη φύση, αλλά, μέσω και της συνεχούς άσκησης του στο σχέδιο, την ίδια την τέχνη. Το σχέδιο είναι αυτό που ενώνει τη ζωγραφική, τη γλυπτική και την αρχιτεκτονική σαν τρεις επάλληλους κύκλους- μια εικόνα που την είχε συλλάβει ο ίδιος ο Μιχαήλ Άγγελος και που η Ακαδημία τη μετέτρεψε σε έμβλημά της, αντικαθιστώντας απλώς τα δαχτυλίδια με τρία στεφάνια δάφνης, ως σύμβολο της καταξίωσης των καλλιτεχνών, οι οποίοι, χάρη και στη φήμη του Μπουοναρρότι, δεν θεωρούνταν πια απλοί τεχνίτες, αλλά αυθεντικοί διανοούμενοι. Στο έργο του Μιχαήλ Αγγέλου προστίθεται ως τέταρτο δαχτυλίδι η ποίηση, στίχοι που τους σημείωνε στο περιθώριο των σκίτσων του. στα ίδια φύλλα χαρτιού σημείωνε ένα στίχο, σχεδίαζε μια μορφή, οργάνωσε μια σύνθεση, σκιαγραφούσε την οροφή κάποιου κτηρίου. Όλα αυτά μαζί, το ένα δίπλα στο άλλο. Όταν, μετά το θάνατό του, ανήγειραν ένα μνημείο προς τιμήν του, τοποθέτησαν στις τέσσερις γωνίες αγάλματα με τις προσωποποιήσεις των τεσσάρων τεχνών που είχε υπηρετήσει: της ζωγραφικής, της γλυπτικής, της αρχιτεκτονικής και της ποίησης.

Αναμφίβολα, η Ακαδημία γεννήθηκε από ένα παράδοξο. Ο Μιχαήλ Άγγελος ήταν «μοναδικός». Το να κωδικοποιήσουν την τέχνη του σ’ ένα σύνολο κανόνων, σήμαινε πως αφαιρούσαν από τα έργα του τη συναισθηματική ένταση που τα δονούσε καθώς αναδύονταν από την ύλη. Κάθε κίνηση, κάθε σημάδι, κάθε λέξη, ήταν καρπός  εσωτερικής πάλης, αναζήτησης του τέλειου, αγωνίας για το ανέφικτο. Κράμα πάθους, υπερηφάνειας, απογοήτευσης, εγκατάλειψης. Σε όλα του τα έργα είναι ορατές αλλαγές και αναθεωρήσεις. Παράλληλα χαρακτηρίζονται από ενότητα σκέψης και πρόθεσης, από μια διερεύνηση ανεξάντλητη, ολοκληρωτική, που συνδέει τους στίχους με τα  σχέδια, τα γλυπτά με τις νωπογραφίες, τα αρχιτεκτονήματα με τα πολεοδομικά σχέδια ή με τα σχέδια για οχυρωματικά έργα. Πρόθεσή του δεν ήταν να εξισώσει τις τέχνες μεταξύ τους, ούτε θεωρούσε λεπτομέρεια την επιλογή της μιας ή της άλλης. Κάτι που μπορούσε να εκφραστεί μ’ ένα γλυπτό ή ένα ποίημα δεν μπορούσε να εκφραστεί εξίσου καλά μ’ έναν πίνακα ή ένα αρχιτεκτόνημα, και αντίστροφα. Χρησιμοποιούσε, όμως, διαφορετικά μέσα για ένα και μόνο σκοπό: την τελειοποίηση της τέχνης. Ακόμη και σε έργα του που τα δουλεύει ξανά και ξανά ή που τα διακόπτει οριστικά, η ενιαία διαδρομή της σκέψης του είναι ορατή.

Ήθη και έθιμα | Η φυσιογνωμία ενός λαού

0
com

Ο όρος ήθος σημαίνει το σύνολο των ψυχικών χαρακτηριστικών κάθε ανθρώπου. Ήθη λέγονται οι αντιλήψεις ενός λαού για την ηθική και κοινωνική συμπεριφορά. Είναι οι γενικές αρχές Δικαίου, οι θεμιτοί τρόποι συμπεριφοράς του κοινωνικού ανθρώπου, που μεταβάλλονται με τη μεταβολή του χρόνου, που διαφέρουν από τόπο σε τόπο και απηχούν την τρέχουσα ηθική μιας κοινωνίας.

Δηλαδή τα ήθη ορίζουν αξίες, σχέσεις, συμπεριφορές. Είναι τα αισθήματα, οι νοοτροπίες που χαρακτηρίζουν μια εποχή (π.χ. η καταναλωτική τάση του σύγχρονου αστού, η προτίμησή του σε πρακτικές λύσεις, όπως είναι τα τυποποιημένα είδη διατροφής, η αντίληψή του για το γάμο κ.τ.λ.). Όλα αυτά αποτελούν ένα είδος κανόνων και νόμων, μια μορφή δικαίου, άγραφου, που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε εθιμικό. Αλλά και το Γραπτό Δίκαιο δεν είναι αυθαίρετο δημιούργημα του νομοθέτη, αλλά προϊόν του πνεύματος του λαού. Υπάρχει μια συμφωνία των ηθών με τις απαιτήσεις του δικαίου. Για παράδειγμα, στις συναλλαγές των ανθρώπων οι νόμοι καθορίζουν ως δίκαιο ό,τι η κοινωνία θεωρεί ως ηθικό: απαγορεύεται η αισχροκέρδεια, θεωρείται άκυρη κάθε πράξη που αποτελεί εκμετάλλευση της ανάγκης του άλλου.

Όταν, όμως, οι αντιλήψεις αυτές πάρουν και μια σταθερά επαναλαμβανόμενη τελεστική, περισσότερο ή λιγότερο τελετουργική μορφή, γίνονται έθιμα, όπως είναι τα γαμήλια έθιμα. Γίνονται δηλαδή συνήθεια με καθολικό χαρακτήρα, που τηρείται από όλα τα μέλη της κοινωνικής ομάδας. Τα στοιχεία του εθίμου είναι: α) το ιστορικό: μακρόχρονη και ομοιόμορφη άσκηση, δηλ. ορισμένη συμπεριφορά των κοινωνιών που επαναλαμβάνεται ομοιόμορφα επί αρκετό χρόνο, ώστε να παγιωθεί ως κανόνας Δικαίου β) το ψυχολογικό: η πεποίθηση των κοινωνιών ότι, με τη συμπεριφορά τους εφαρμόζουν κανόνα δικαίου και ότι αν δεν τηρήσουν τη συμπεριφορά αυτή, θα έχουν κυρώσεις. Οι κυρώσεις που επιβάλλονται είναι η γενική κατακραυγή και η ηθική καταδίκη από μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Τα έθιμα διακρίνονται σε γενικά (ισχύουν σε όλη τη χώρα) και τοπικά (ισχύουν σε ορισμένη περιοχή). Υπάρχουν, επίσης, έθιμα επαγγελματικά και θρησκευτικά.κ.λ

Η έννοια των εθίμων προσεγγίζεται καλύτερα με το συσχετισμό τους με την έννοια των ηθών (λέμε ήθη και έθιμα). Στα νεότερα χρόνια η σχέση ηθών και εθίμων μεταβλήθηκε. Ήθη πάντα υπάρχουν. Αλλά δε δημιουργούνται νέα έθιμα. Αυτό σχετίζεται με τον τερματισμό της κλειστής ζωής της αγροτικής κοινωνίας, που ήταν ο κατεξοχήν χώρος δημιουργίας εθίμων. Γιατί εκεί συνέτρεχαν οι λόγοι που ευνοούσαν τη δημιουργία και διατήρησή τους (έντονη πίστη σε υπερφυσικές δυνάμεις, που έπρεπε, λατρευτικά, να καταστούν ευεργετικές, διάθεση ελεύθερου χρόνου, συλλογική ζωή). Υπάρχει, εντούτοις, μια τάση διατήρησης παλιών εθίμων, έστω κι αν εξέλιπαν οι αιτίες που τα είχαν δημιουργήσει. Το τελετουργικό, η παραστατικότητα και η θεαματικότητα του εθίμου ασκούν αρκετά ισχυρή γοητεία, ώστε να παρατηρείται, τις τελευταίες δεκαετίες, μια σκόπιμη αναβίωση των παλιών εθίμων, που προσφέρονται ως ένα είδος θεατρικής παράστασης, ή θεάματος...

Τα ήθη και έθιμα, τα δημοτικά τραγούδια και οι παροιμίες, οι παραδόσεις και οι θρύλοι αποτελούν το λαϊκό πολιτισμό που είναι ο καθρέφτης ενός λαού. Μελετώντας τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, αντικρίζει κανείς ένα λαό απλό και αληθινό, συγκροτημένο πάνω σε στέρεο προσανατολισμό, με πίστη στο παρελθόν και αισιοδοξία για το μέλλον, με ιδανικά και αξίες. Και αυτό, γιατί υπάρχει αδιάσπαστη ενότητα ανάμεσα στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, τον αρχαίο και το νεότερο. Κάθε έθιμο και δοξασία του λαϊκού πολιτισμού προχωρεί στα βάθη του παρελθόντος, φτάνοντας όχι μόνο στους κλασικούς χρόνους, αλλά μερικές φορές στα βάθη της προϊστορίας.

Αναμφίβολα, λοιπόν, μέσα από το λαϊκό πολιτισμό αναζητάμε τις ρίζες μας και ανακαλύπτουμε τη φυσιογνωμία μας ως λαός, πιστοποιούμε την ταυτότητά μας, θωρακίζουμε τη συνέχιση του έθνους μας. Εναρμονίζουμε το χθες με το σήμερα και χτίζουμε το αύριο...

Πηγή: www.e-telescope.gr

 

Είδη ζωγραφικής

0
com

Προσωπογραφία

Η ζωγραφική, ανάλογα με το αντικείμενό της, χωρίζεται σε: 

Προσωπογραφία που απεικονίζει πρόσωπα και όχι μόνο τα χαρακτηριστικά τους, αλλά και την ιδιαίτερη προσωπικότητα του ατόμου. Περίφημο, από την άποψη αυτή, είναι το πορτραίτο της "Μόνα Λίζα" που είναι γνωστή σαν Τζιοκόντα, του Ντα Βίντσι, ο "πάπας Ιννοκέντιος" (1650) του Βελάσκουεθ κ.ά. 






Τοπιογραφία που περιλαμβάνει τα τοπία 

Θαλασσογραφία κλάδο της τοπιογραφίας 

Ζωγραφική της νεκρής φύσης που αποδίδει ζώα, λουλούδια, καρπούς, σκεύη, βιβλία κ.ά. 

Ζωγραφική των ζώων που ασχολούνται ζωγράφοι, που έχουν παρατηρήσει τη ζωή των ζώων 

Αρχιτεκτονική ζωγραφική 
Δηλαδή ζωγραφική αρχιτεκτονημάτων, μνημείων, ερειπίων κλπ. 


Κοσμηματογραφία
Αυτή απαιτεί λεπτότητα και κατά βάθος είναι κλάδος της διακοσμητικής.