Νερά διάφανα, σώματα που αιωρούνται απαλά, αντανακλάσεις του ήλιου που φτάνουν μέχρι τον βυθό. Οι κολυμβητές της Μαρίας Φιλοπούλου καταδύονται στον πυθμένα απολαμβάνοντας το αιώνιο ελληνικό καλοκαίρι. Ο χρωστήρας της δεν βαφόταν πάντα στο ιριδίζον γαλάζιο χρώμα της θάλασσας. Σε παλαιότερές της ενότητες άπλωνε στον καμβά τις γαιώδεις αποχρώσεις του χώματος, το αναζωογονητικό πράσινο των τροπικών φυτών, όταν η καλλιτέχνις απεικόνιζε θερμοκήπια. Πολλά χρόνια πριν, σκιαγραφούσε τις σκάλες από εσωτερικά σπιτιών με αδρές, αποφασιστικές πινελιές.
Με ακαταπόνητο ενθουσιασμό -«Να κρατάς μέσα σου την αγάπη για τη δουλειά σου σαν φυλαχτό», της είχε πει κάποτε ο δάσκαλός της Λεονάρντο Κρεμονίνι- η Μαρία Φιλοπούλου αφιερώθηκε στη ζωγραφική. Ξεκίνησε απεικονίζοντας το μικρό σπίτι όπου ζούσε στο Παρίσι, μέσα από μια ευρυγώνια οπτική. Χώροι περίκλειστοι, γεμάτοι ένταση. Συνέχισε με τα θερμοκήπια που πρωτογνώρισε στις βόλτες της στον Σχινιά. Και πάλι ο χρωστήρας της περιχαράκωνε το εσωτερικό τους, ένα προστατευτικό κουκούλι για τα φυτά. Υστερα ζωγράφισε την απεραντοσύνη των παραλιών που συναντούσε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, αλλά και τα καταστρώματα πλοίων που λούζονταν από το καλοκαιρινό φως, για να περάσει ξανά σε έναν χώρο προφυλαγμένο: τον βυθό είτε της θάλασσας είτε φυσικών δεξαμενών που φιλοξενούσαν αρχαία σπαράγματα.
Η Φιλοπούλου ανήκει σε μια προικισμένη γενιά ζωγράφων που φοίτησαν στο Παρίσι τη δεκαετία του ’80 και συνεχίζουν να υποστηρίζουν την παραστατική ζωγραφική, όπως ο Γιώργος Ρόρρης, ο Στέφανος Δασκαλάκης, η Ειρήνη Ηλιοπούλου, ο Αλέξης Βερούκας κ.ά. Στην πορεία της έχει πραγματοποιήσει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις σε γκαλερί του εξωτερικού.
Πηγή: news.kathimerini.gr
Η ίδια λέει στην ιστοσελίδα της:
Ζωγραφίζω για να εκφραστώ, και να δημιουργήθει μια αίσθηση της προσωπικής ελευθερίας και του χώρου.
Παρατηρώ το ορατό, και παρουσιάζω τη δική μου πραγματικότητα. Παρά τους περιορισμούς του καμβά, το οποίο μου επιτρέπει να εργαστώ μόνο με δύο διαστάσεις, είμαι ακόμα σε θέση να δημιουργήσω ορίζοντες που ανοίγονται χώρους, γεμάτους γοητεία. Χάνομαι στην περιπέτεια της ζωγραφικής, ανάμεσα στις ιδέες και τα μονοπάτια που η φαντασία μου κλήτευει για μένα. Η περιπέτεια είναι η αυτογνωσία, και είμαι πάντα πεινασμένη να μάθω περισσότερα, και να ζωγραφίσω περισσότερα.
Οι συνθέσεις μου επιτρέπουν να απελευθερώσω τον εαυτό μου από τον κλειστό χώρο, μου δίνετε η ευρεία προοπτική που χρειάζομαι για την δουλειά μου. Κατοικώ το χώρο, δημιουργώ και να γίνεται ένα ασφαλές καταφύγιο. Το αίσθημα της ασφάλειας, μου δίνει την απαραίτητη αίσθηση της ελευθερίας για να τα δώ όλα με ψυχραιμία και αντικειμενικότητα, να νοιώσω τον ίλιγγο, κίνηση ακόμη και εξέγερση. Μπορώ να ανατρέψω την καθιερωμένη εικόνα και να γεννήθει μια εντελώς νέα.
Τα θέματα που ζωγραφίζω πάντα προέρχονται από δικές μου εμπειρίες. Δεν θέλω να περιγράψω τον χώρο, αλλά να εκφράσω τα συναισθήματά μου γι 'αυτό. Και αυτό ισχύει για κάθε χώρο, είτε πρόκειται για παράθυρα - όπως ένα στούντιο στο Παρίσι; σπίτι μου; τα βήματα για το στούντιό μου στην Αθήνα; θερμοκήπια γεμάτα ντομάτες; τη θάλασσα και τα ταξίδια μου; κολυμβητές στα βάθη του ωκεανού.
Τα σημερινά μου έργα αφορούν κολυμβητές. Κάτω από το νερό, βρίσκονται σε κλειστό, αλλά χωρίς περιορισμούς χώρο: στην επιφάνεια της θάλασσας, εξερευνώντας τα βάθη του ωκεανού, την ακτή ή τα βράχια που δημιουργούν το περίβλημα. Οι κολυμβητές μου νοιώθουν την απόλυτη ελευθερία. Η γύμνια τους τονίζει την έννοια της ελευθερίας και ενισχύει τις κινήσεις τους, είναι ελεύθεροι, ασυγκράτητοι και χαριτωμένοι. Έχουν γίνει ένα στοιχείο του υδατινού περιβάλλοντος. Μου φαίνεται ότι το λαμπρό φως δένει με ανακλάσεις πάνω στο σώμα τους, με τις φυσαλίδες και την άμμο στο βυθό της θάλασσας. Το φως μεταμορφώνει τα πάντα σε έναν ονειρικό κόσμο.
Στους πίνακές μου οι κολυμβητές στην πισίνα των ιστορικών μνημείων της Ιεράπολης, τα κεφάλια τους είναι πάνω από το νερό, τα διαφανή σώματά τους μετακινούνται με κυματιστή χάρη. Βρίσκονται σε έναν παράδεισο, περιτριγυρισμένο από ανθισμένες πικροδάφνες, πάνω από τις αρχαίες Ελληνικές στήλες; αυτό το όραμα του παραδείσου μπορεί να φανερωθεί μόνο από εμένα.
Τα χρώματα και το δυνατό φως είναι οι πτυχές των προβληματισμών μου. Όταν ζωγραφίζω, αγνοώ τα άκρα του καμβά και επεκτείνομαι πέραν αυτόν, επάνω στον τοίχο ή στο πάτωμα. Έχω μια εμμονή "τοποθετήσω" τα πάντα στην δουλειά μου, ακόμα και τον εαυτό μου. Θέλω να αισθάνομαι ότι είμαι στην εικόνα, ένα πραγματικό μέρος της. Αυτό για μένα είναι μια πραγματικά απελευθερωτική εμπειρία.
Οι μοναδικές ιδιότητες της ελευθερίας και την ελευθερία που συνδέονται με το ρυθμό και την αναπνοή είναι αντιθέσεις που παρέχουν στη ζωγραφική μου με μια πηγή ενέργειας. Κάθε έργο είναι μια νέα περιπέτεια με ένα τελείωμα που δεν μπορεί να προβλεφθεί.
Μαρία Φιλοπούλου
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αφήστε στο σχόλιο σας. Είναι πολύτιμο!