Οι εκδόσεις Ψυχογιός μας προτείνουν....

0
com
Η Αρχόντισσα της Σμύρνης
Θάνος Κονδύλης


Σμύρνη 1922. 
Μια νεαρή κοπέλα, η Ηλέκτρα Μπακιρτζή, περιπλανιέται στα ερείπια της κατεστραμμένης πόλης αναζητώντας τα ορφανά παιδιά. Θα αγωνιστεί μόνη, θα επιβιώσει, και τελικά θα ιδρύσει το πρώτο ορφανοτροφείο του τόπου. Θα αγαπηθεί όσο κανένας άλλος από τους κατοίκους, που την αποκαλούν Αρχόντισσα της Σμύρνης. Αλλά όταν ο έρωτας θα μπει πρώτη φορά ορμητικά στη ζωή της, στο πρόσωπο του νεαρού Ελληνοαμερικάνου δημοσιογράφου Τζον Μάντοξ, όλα θα ανατραπούν μονομιάς. Σύντομα η Ηλέκτρα θα σταθεί απέναντι στο μεγαλύτερο δίλημμα της ζωής της: να χαρεί τον έρωτα ή να υποταχθεί στο καθήκον της απέναντι στις παιδικές φωνές που την καλούν πίσω στη Σμύρνη;
Η Αρχόντισσα της Σμύρνης είναι η ιστορία μιας γυναίκας στο πρόσωπο της οποίας συγκρούεται παθιασμένα ο έρωτας με το καθήκον απέναντι στο συνάνθρωπο.

Λίγα λόγια από το συγγραφέα.

Κάθε βιβλίο είναι μια ιστορία προσωπική, του συγγραφέα, των ηρώων του βιβλίου του αλλά και των αναγνωστών του. Σαν ολοκαίνουργιο κάνει ένα μακρύ ταξίδι με οδηγό και πυξίδα τα συναισθήματά μας, τις προσδοκίες και τα όνειρά μας. Σχεδόν πάντα αυτό το ταξίδι μάς αποζημιώνει. Η Αρχόντισσα της Σμύρνης είναι το τελευταίο μου βιβλίο, που το έχτισα με όνειρα, αναμνήσεις και προσδοκίες. Όλα αυτά φαίνονταν χαμένα, αφημένα στη λήθη της Ιστορίας. Ένιωσα ξαφνικά την ανάγκη να τα αφουγκραστώ, να τα περισώσω και να τα προβάλω. Η Αρχόντισσα της Σμύρνης είναι πλέον το σκαρί πάνω στο οποίο ταξιδεύουν. Κάθε αναγνώστης, ο καθένας από εσάς ξεχωριστά, είναι ένα λιμάνι όπου «δένει» αυτό το πλοίο. Και ύστερα από λίγο καιρό συνεχίζει πάλι το ταξίδι του. Μέχρι πότε, άραγε; Ξέρω από πού ξεκίνησε αυτό το πλοίο, αλλά δεν ξέρω πού θα φτάσει. Εσείς, όλοι οι αναγνώστες μου, είστε ο φάρος που κάθε φορά το τραβάει κοντά του. Σας ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας.

Σελίδες: 512
Τιμή: 17,87 ευρώ

Γνωρίστε το συγγραφέα.

Ο ΘΑΝΟΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Αρχαιολογία και Iστορία στην Ελλάδα και την Ιταλία, ενώ το 2006 αναγορεύτηκε Διδάκτωρ Μεσαιωνικής Ιστορίας από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά, ενώ κέρδισε και διάφορες υποτροφίες για την πραγματοποίηση σπουδών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Συνέγραψε αρκετές επιστημονικές μελέτες, έλαβε μέρος σε διεθνή επιστημονικά συνέδρια, ενώ το 1996 και το 2002 τιμήθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων για το συγγραφικό του έργο σχετικά με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το οποίο πρόσφατα εκδόθηκε. Διετέλεσε συνεργάτης του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών και του Yπουργείου Πολιτισμού, ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολείται με τη δημιουργική γραφή. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα μυθιστορήματά του Ο ΠΕΜΠΤΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ, ΕΓΚΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ, το οποίο ήδη κυκλοφορεί και στην Ιταλία, ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΝΤΑ και ΕΡΩΤΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ.

Eκθεση φωτογραφίας 'Of Peoples and Places'

0
com


Δώδεκα καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο αποτυπώνουν τις εντυπώσεις τους στην έκθεση φωτογραφίας με τίτλο 'Of Peoples and Places' σε επιμέλεια της Els Hanappe και του Λάζαρου Σιάκου.



Η Alexandra Mir από την Πολωνία σχολιάζει την αποξένωση στις πόλεις με τη συμμετοχή των φίλων της ή και αγνώστων που απαθανατίζονται απέναντι στα κοινωνικά στερεότυπα με παιχνιδιάρικη διάθεση. Ο Martin Kersels από τις Η.Π.Α καταγράφει τον εαυτό του και τους φίλους του να πέφτουν, να στροβιλίζονται, να σκοντάφτουν και να κυλούν σ’ ένα ιλιγγιώδες “γύρω-γύρω-όλοι” που συνδυάζει αντικρουόμενα συναισθήματα χαράς και τρόμου. Η Βραζιλιάνα Bia Gayotto εμπνέεται από το Λος Άντζελες, την πόλη που τη φιλοξενεί, και διερευνά τη σχέση ανάμεσα στη γεωγραφία, το τοπίο, την ατομικότητα και τον πολιτισμό. O Olafur Eliasson από τη Δανία αποτυπώνει φυσικά τοπία αναζητώντας την αρμονία ανάμεσα στον αστικό χώρο στον οποίο ζει ο θεατής και στην αντίληψή του για τον φυσικό κόσμο. Ο Πολωνός Josef Schulz από την άλλη, επιλέγει να σβήσει τις λεπτομέρειες που προσδιορίζουν έναν τόπο δίνοντας την αίσθηση μιας αρχιτεκτονικής σκιαγράφησης.



Οι εικόνες της Αμερικανίδας Lisa Ruyters βασίζονται σε φωτογραφίες από συνευρέσεις ανθρώπων (πάρτυ, διεθνή meeting κ.α) οι οποίες όταν αποτυπώνονται στον καμβά αποκτούν μια αφηρημένη διάσταση. Οι στρογγυλές, θολές φωτογραφίες τοπίου της Αγγλίδας Josephine Pryde παραπέμπουν στην αισθητική του 19ου αιώνα και αποτελούν μια κριτική στη σύγχρονη φωτογραφία, που συχνά είναι ωμά ρεαλιστική προσπερνώντας το ρόλο της τέχνης. Κλασσικά καλλιτεχνικά θέματα όπως τα τοπία, η νεκρή φύση, τα πορτραίτα και το γυμνό είναι τα κύρια θέματα του Γάλλου Eric Poitevin ιδωμένα όμως έξω από κάθε συναισθηματικό περιεχόμενο, είτε πρόκειται για ανθρώπους, ζώα ή φυτά. Στο έργο της Αμερικανίδας Lina Bertucci, οι άνθρωποι φωτογραφημένοι στη δική τους, ιδιωτική σφαίρα φαίνονται μόνοι και ευάλωτοι.


Από την άλλη, η Νορβηγίδα Vibeke Tandberg επικεντρώνεται στη δική της ψυχοκοινωνική σχέση με τον περιβάλλοντα κόσμο για να θίξει θέματα ταυτότητας και ομορφιάς. Την ίδια στιγμή, τα πορτραίτα του Seydou Keita από το Μάλι, φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της πολιτισμικής ετερότητας. Η έκθεση τελειώνει με το ειρωνικό σχόλιο της Γερμανίδας Olav Westphalen για την πάλη μεταξύ του άγριου και του πολιτισμένου.



ΠΟΥLobby και Aethrion Lounge του Hilton Αθηνών, Βασ. Σοφίας 46, Αθήνα 

ΠΟΣΟΕίσοδος Δωρεάν 
ΠΟΤΕ17 Φεβρουαρίου - 10 Απριλίου 2011


Πηγή: www.opencalendar.gr

Η ομάδα των επτά

0
com
Λώρεν Χάρρις, Σύννεφα, λίμνη Σουπήριορ, ελαιογραφία, 1923.
Πινακοθήκη της Γουίνιπεγκ, Καναδάς.

Αφού αναφερθήκαμε στον Ιμπρεσιονισμό, στην προηγούμενη ανάρτηση, ας δούμε τι ήταν η ομάδα των επτά!

Η Ομάδα των Επτά (The Group of Seven) ήταν ένας όμιλος καναδών ιμπρεσιονιστών ζωγράφων, οι οποίοι έζησαν κατά το α΄ μισό του 20ού αι. και ασχολήθηκαν κυρίως με την τοπιογραφία.

Η Ομάδα των Επτά σχηματίστηκε κατά την δεκαετία του 1920 και αποτελούνταν από τους ζωγράφους:

Φράνκλιν Καρμάικλ, Σύννεφα χιονιού, ελαιογραφία, 1938.
Εθνική Πινακοθήκη του Καναδά.

Με την Ομάδα των Επτά συνεργάστηκαν επίσης οι γνωστοί καναδοί ζωγράφοι Τομ Τόμσον (Tom Thomson, 1887–1917), ο οποίος πέθανε πριν σχηματιστεί επισήμως η Ομάδα, και Έμιλυ Καρ (Emily Carr, 1871–1945), η οποία συμμετείχε ως προσκεκλημένη σε μερικές εκθέσεις της Ομάδας. Η Ομάδα τελικά ανοίχτηκε και σε άλλα μέλη, οπότε και μετονομάσθηκε σε Ομάδα Καναδών Ζωγράφων (Canadian Group of Painters).

Οι Τόμσον, ΜακΝτόναλντ, Λάισμερ, Βάρλεϋ, Τζόνστον και Καρμάικλ συναντήθηκαν μεταξύ τους ως υπάλληλοι της εταιρείας σχεδίου Grip Ltd. στο Τορόντο. Το 1913, στον όμιλο των ζωγράφων προσχώρησαν και οι Τζάκσον και Χάρρις. Οι οκτώ ζωγράφοι συναντιόταν συχνά στην Λέσχη Τεχνών και Γραμμάτων του Τορόντο (Arts and Letters Club of Toronto) για να ανταλλάξουν απόψεις και ιδέες για την τέχνη τους. Με την συμπαράσταση ενός πλούσιου φιλότεχνου γιατρού, πήγαιναν συχνά σε δάση κοντά στοΤορόντο για να ζωγραφίσουν την καναδική φύση.

Κατά την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Τζάκσον και ο Βάρλεϋ κατατάχθηκαν στον Καναδικό Στρατό ως επίσημοι πολεμικοί ζωγράφοι. Το 1917, ο Τόμσον βρέθηκε νεκρός, υπό συνθήκες που δεν διευκρινίστηκαν ποτέ, σε δρυμό όπου πήγαινε συχνά να ζωγραφίσει. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι επτά εναπομείναντες ζωγράφοι σχημάτισαν την «Ομάδα των Επτά», για να κάνουν τελικά την πρώτη τους έκθεση το 1920. Οι κριτικοί δέχθηκαν την πρώτη έκθεση με αμφίσημες απόψεις, όμως μέσα σε λίγα χρόνια η Ομάδα των Επτά καθιερώθηκε ως πρωτοποριακή καναδική σχολή τέχνης.

Το 1921, ο Τζόνστον εγκατέλειψε την Ομάδα, αλλά το 1926 τον αντικατέστησε ο καναδός ζωγράφος Άλφρεντ Τζόζεφ Κέισον (Alfred Joseph Casson, 1898–1992). Η Ομάδα των Επτά άρχισε να ταξιδεύει σε όλον σχεδόν τον Καναδά — από την Νέα Σκωτίακαι το Κεμπέκ έως την Βρετανική Κολομβία και τον Αρκτικό κύκλο — προκειμένου να απεικονίσουν τοπία της καναδικής ενδοχώρας. Η Ομάδα έγινε πιο μεγάλη με την προσχώρηση σ' αυτήν των ζωγράφων Έντγουιν Χολγκέιτ (Edwin Holgate, 1892–1977) και ΛεΜόιν Φιτζέραλντ (LeMoine Fitzgerald 1890–1956).

Τον Δεκέμβριο του 1931, η Ομάδα των Επτά πραγματοποίησε την όγδοη και τελευταία της ομαδική έκθεση. Δύο χρόνια αργότερα, τα μέλη της Ομάδας επανεμφανίστηκαν ως «Ομάδα Καναδών Ζωγράφων».

Πηγή: el.wikipedia.org

Ιμπρεσιονισμός

0
com
Ο Ιμπρεσιονισμός είναι καλλιτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Αν και αρχικά καλλιεργήθηκε στο χώρο της ζωγραφικής, επηρέασε τόσο τη λογοτεχνία όσο και τη μουσική. Ο όρος Ιμπρεσιονισμός (Impressionism) πιθανόν προήλθε από το έργο του Κλωντ Μονέ Impression, Sunrise. Κύριο χαρακτηριστικό του ιμπρεσιονισμού στη ζωγραφική είναι τα ζωντανά χρώματα (κυρίως με χρήση των βασικών χρωμάτων), οι συνθέσεις σε εξωτερικούς χώρους, συχνά υπό ασυνήθιστες οπτικές γωνίες και η έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφοι θέλησαν να αποτυπώσουν την άμεση εντύπωση (impression) που προκαλεί ένα αντικείμενο ή μια καθημερινή εικόνα.



Η γέννηση του Ιμπρεσιονισμού

Ο Ιμπρεσιονισμός αναπτύχθηκε στη Γαλλία και ειδικότερα στην περίοδο της αυτοκρατορίας του Ναπολέοντα Γ', σε μια εποχή που η Ακαδημία Καλών Τεχνών καθόριζε με τρόπο απόλυτο τα όρια της τέχνης. Συγκεκριμένα η Ακαδημία υπαγόρευε όχι μόνο τη θεματολογία (στη ζωγραφική κυρίως ιστορικά, θρησκευτικά θέματα και πορτραίτα) αλλά και τις τεχνικές που όφειλαν να ακολουθούν οι ζωγράφοι της εποχής (συντηρητικά χρώματα, αφανείς πινελιές), με απώτερο στόχο με την προσθήκη και άλλων ζωγράφων όπως την απομόνωση του θέματος από την ιδιαίτερη προσωπικότητα και ιδιοσυγκρασία του δημιουργού. Ο Ιμπρεσιονισμός θεωρείται πως ξεκίνησε ουσιαστικά από τρεις μαθητές του ζωγράφου Μαρκ Γκλαιρ (Mark Gleyre), τους Κλωντ ΜονέΠιερ Ωγκύστ Ρενουάρ και Άλφρεντ Σίσλευ, οι οποίοι συνδέονταν μεταξύ τους φιλικά. Η μικρή αυτή αρχική ομάδα, επεκτάθηκε σταδιακά με τον Εντουάρ Μανέ και τον Έντγκαρ Ντεγκά. Ο Πωλ Σεζάν είχε επίσης επιδράσεις από τους ιμπρεσιονιστές και αργότερα ο ίδιος αποτέλεσε τον κορυφαίο ίσως εκπρόσωπο της αποκαλούμενης και μετα-ιμπρεσσιονιστικής περιόδου.
Η ομάδα των ιμπρεσιονιστών αρνείτο τους περιορισμούς της Ακαδημίας αλλά ταυτόχρονα απέρριπτε και τον ρομαντισμό, ο οποίος εστίαζε υπερβολικά στο συναίσθημα. Η πρώτη δημόσια έκθεση ιμπρεσιονιστικού έργου πρέπει να αποτέλεσε ετήσια έκθεση της Ακαδημίας Καλών Τεχνών. Η Ακαδημία διοργάνωνε έκθεση έργων με απονομή βραβείων, στην οποία συμμετείχαν μόνο έργα που είχαν γίνει αποδεκτά από ειδική επιτροπή και τα οποία προφανώς ακολουθούσαν την επιβαλλόμενη τεχνοτροπία. Το 1863 η επιτροπή αυτή απέρριψε τον πίνακα Le dejeuner sur l'herbe (ελλ. μφ.Γεύμα πάνω στη χλόη) του Εντουάρ Μανέ, με την αιτιολογία ότι περιείχε ένα γυμνό γυναικείο σώμα, κάτι που ήταν αποδεκτό μόνο σε αλληγορίες, όχι όμως σε θέματα από την καθημερινότητα. Την ίδια χρονιά ωστόσο καθιερώθηκε παράλληλη έκθεση που περιείχε όλα τα έργα που είχαν απορριφθεί από την επιτροπή, με αποτέλεσμα να εκτεθεί δημόσια και το έργο του Μανέ. Το γεγονός αυτό συνέβη έπειτα από παρέμβαση του ίδιου του Ναπολέοντα. Τα απορριφθέντα έργα μπορούσαν έτσι να τεθούν στην κρίση του κοινού, χωρίς ωστόσο να μπορούν να τιμηθούν με κάποιο έπαθλο. Την επόμενη χρονιά, το 1864 η ομάδα των ιμπρεσιονιστών διοργάνωσε δική της έκθεση, η οποία αντιμετώπισε την αυστηρή και σκωπτική κριτική. Ο ζωγράφος και κριτικός Λουί Λερουά ονόμασε την έκθεση αυτή "Η Έκθεση των Ιμπρεσιονιστών", γεγονός που πιθανόν καθιέρωσε και τον όρο"Ιμπρεσιονισμός". Παρά την αρνητική κριτική, οι νέες τεχνικές των ιμπρεσιονιστών είχαν θετικό αντίκτυπο σε άλλους καλλιτέχνες της εποχής, οι οποίοι ακολούθησαν το κίνημα του ιμπρεσιονισμού.


Τεχνικές του Ιμπρεσιονισμού

Ο ιμπρεσιονισμός στη ζωγραφική χαρακτηρίζεται από τις παρακάτω βασικές τεχνικές:
  • Μικρές και συχνά εμφανείς πινελιές που δημιουργούν ένα χαρακτηριστικά παχύ στρώμα μπογιάς στον καμβά. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να αποτυπωθούν πολλές λεπτομέρειες του θέματος αλλά γενικά χαρακτηριστικά του.
  • Χρήση κυρίως των βασικών χρωμάτων, με μικρή ανάμειξη μεταξύ τους (η διαδικασία της ανάμειξης αυτής γίνεται από τον ίδιο τον θεατή του έργου).
  • Σπάνια χρήση του μαύρου χρώματος, μόνο στις περιπτώσεις που αποτελεί μέρος του θέματος. Οι ιμπρεσιονιστές δεν χρησιμοποιούσαν το μαύρο χρώμα προκειμένου να επιτύχουν σκιάσεις ούτε το αναμείγνύαν με τα βασικά χρώματα.
  • Απουσία διαδοχικών επιστρώσεων χρώματος. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφιζαν πιο γρήγορα, χωρίς να περιμένουν απαραίτητα το χρώμα να στεγνώσει.
  • Έμφαση στον τρόπο που το φως ανακλάται πάνω στα αντικείμενα, αποτύπωση του θέματος με ένα είδος επιστημονικού ενδιαφέροντος.
  • Ζωγραφική κυρίως σε ανοιχτούς χώρους, συνήθως με φωτεινά και έντονα χρώματα.
Θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι τεχνικές αυτές συναντώνται και σε προγενέστερους ζωγράφους, όμως οι ιμπρεσιονιστές τις χρησιμοποίησαν συστηματικά. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί πως οι ιμπρεσιονιστές ευνοήθηκαν και από την ανακάλυψη των προ-επεξεργασμένων χρωμάτων (παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούνται και σήμερα), γεγονός που εκμεταλλεύτηκαν για να ζωγραφίζουν σε ανοιχτούς χώρους. Παλαιότερα κάθε ζωγράφος ήταν αναγκασμένος να δημιουργήσει ο ίδιος τα χρώματα αναμειγνύοντας τα διάφορα υλικά.

Κατάλογος ιμπρεσιονιστών ζωγράφων









Πηγή: el.wikipedia.org
Από το Blogger.

Popular Posts