Από τον Πικάσο στον... Ματίς

0
com


Της Λινας Γιανναρου

Θα μπορούσε κανείς να βάλει στοίχημα. Την περασμένη Δευτέρα, όταν όλη η Ελλάδα «έκλαιγε» για τον Πικάσο που έκανε φτερά από την Εθνική Πινακοθήκη στην εκπνοή της λειτουργίας της -θα έκλεινε σε λίγους μήνες για επισκευές- κάποιοι μέσα στην Αστυνομία κουνούσαν το κεφάλι τους με νόημα. «Μπορεί να μην είναι όλες τόσο κινηματογραφικές, όμως οι κλοπές έργων τέχνης έχουν μακρά παράδοση στη χώρα μας».

Πρόκειται βέβαια για τους αξιωματικούς της Δίωξης Αρχαιοκαπηλίας, οι οποίοι σχεδόν δεν προλαβαίνουν να επεξεργαστούν τις πληροφορίες που φτάνουν στα γραφεία τους, σχετικά με υποθέσεις κλοπής και διακίνησης αρχαιοτήτων. Με την οικονομική κρίση να βαθαίνει και ταυτόχρονα τη φύλαξη των αρχαιολογικών χώρων περισσότερο ελλιπή από ποτέ, οι λαθρανασκαφές και οι κλοπές αρχαίων αντικειμένων εξελίσσονται σε πεδίο δράσης λαμπρό για τους Ελληνες.

Μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2011 καταγράφηκαν 56 υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας σε όλη τη χώρα, ενώ η πιο πρόσφατη μεγάλη τέτοια υπόθεση αφορούσε μακεδονικό θησαυρό από 70 και πλέον αρχαία αντικείμενα, ο οποίος είχε ήδη βγει στο σφυρί για 10 εκατ. ευρώ. Στις αρχές Οκτωβρίου ωστόσο με τη βοήθεια ανώνυμου πληροφοριοδότη, η Δίωξη Αρχαιοκαπηλίας εξάρθρωσε τη σπείρα που αποτελούνταν από Ελληνες αρχαιοκάπηλους από τη Βόρεια Ελλάδα. Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός των αρχών που, αντίθετα με την κοινή πρακτική -και τη λογική- ο θησαυρός μεταφέρθηκε άρον άρον από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα αυθημερόν, προκειμένου να πραγματοποιηθεί τελετή ενώπιον του τότε πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο, δύο Ρομά είχαν αφαιρέσει 60 αρχαιότητες από την οικία Τραυλού στην Ελευσίνα, αλλά συνελήφθησαν κατά την προσπάθεια πώλησής τους. Τον Ιανουάριο, φτερά είχε το τμήμα επιτύμβιας στήλης από την ταφική πομπική οδό της Αρχαίας Αμβρακίας που είχε μόλις ανακαλυφθεί από τους αρχαιολόγους, ενώ ουδείς ακόμα δεν μπορεί να εξηγήσει πώς το 2009 οι δράστες είχαν καταφέρει να αφαιρέσουν κιονόκρανο βάρους 30 κιλών από την Αρχαία Ολυμπία. Από τις πλέον πολύκροτες υποθέσεις αρχαιοκαπηλίας στη χώρα ήταν η αρπαγή 271 αντικειμένων από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Κορίνθου το 1991, η αφαίρεση της κεφαλής του Τήλεφου από τον ναό της Αλέας Αθηνάς το 1992, της κεφαλής της Σφίγγας από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο το 1993, αλλά και της ρωμαϊκής κεφαλής του Απόλλωνα από το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης το 1995. Οπως είναι λογικό, οι περισσότερες κλοπές καταγράφονται φθινόπωρο και χειμώνα όταν η κίνηση στους αρχαιολογικούς χώρους και τα μουσεία μειώνεται. Τα πρωτεία στις κλοπές κατέχει η Ηπειρος και η Θεσσαλία, με την Πελοπόννησο να ακολουθεί.

Ομως και η σύγχρονη τέχνη έχει δεινοπαθήσει στη χώρα μας, λόγω των «χαλαρών» μέτρων φύλαξης σε μουσεία και χώρους εκθέσεων. Δύο φορές έχει «χτυπηθεί» από διαρρήκτες το Μουσείο Τεριάντ στη Μυτιλήνη, με πιο πρόσφατη αυτή του 2003, όταν εκλάπη το «Μεγάλο Βιβλίο Jazz», φιλοτεχνημένο από τον Ματίς (σαν σε ταινία, οι δράστες είχαν αντικαταστήσει 38 σελίδες με είκοσι χρωματιστές λιθογραφίες και δεκαοχτώ σελίδες κειμένου με ίδιες φτηνότερης έκδοσης).

Η αξία του έργου υπολογίζεται στα 146.735 ευρώ. Η πρώτη ληστεία είχ ε καταγραφεί το 1981, όταν από το συγκεκριμένο μουσείο χάθηκαν «Μεγάλα Βιβλία Ζωγράφων» με λιθογραφίες και χαλκογραφίες των Σαγκάλ, Ματίς αλλά και Πικάσο. Την ίδια χρονιά, ληστές είχαν αφαιρέσει το έργο του Θεόφιλου «Η Παναγία και ο Χριστός» από το παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής στη Μυτιλήνη. Σε άλλη πολύκροτη υπόθεση τού 1994, 38 λιθογραφίες και χαλκογραφίες των Τζακομέτι, Λεζέ, Μιρό, Πικάσο, Σαγάλ, Λε Κορμπιζιέ, Βιγιόν, Λοράνς και Ματίς είχαν εξαφανιστεί από το Ιδρυμα Γουλανδρή - Χορν στην Πλάκα. Τα έργα βρέθηκαν τρία χρόνια αργότερα.

Ελληνική συμμετοχή καταγράφεται και σε διεθνείς υποθέσεις κλοπών έργων τέχνης. Ως γνωστόν, μόλις πρόσφατα εντοπίστηκε στη Γλυφάδα και στα χέρια μιας τηλεπαρουσιάστριας κι ενός παλαιοπώλη το έργο του Φλαμανδού Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς «Το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου» το οποίο χρονολογείται το 1618 και είχε κλαπεί το 2001 από το Μουσείο Καλών Τεχνών της Γάνδης. Την «επινίκια» συνέντευξη Τύπου είχαν δώσει ο υπουργός Πολιτισμού κ. Παύλος Γερουλάνος, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Χρήστος Παπουτσής και η κ. Μαρίνα Λαμπράκη - Πλάκα στην Εθνική Πινακοθήκη...

Πηγή: kathimerini.gr

Φραντς Ξάβερ Κρετς: «Το πολιτικό θέατρο εξαφανίζεται»

0
com


Η 13χρονη Μπέππι, ένα κορίτσι με κάποιο είδος νοητικής υστέρησης, έχει ανοίξει διάπλατα τα πόδια της πάνω σε ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι. Είναι γυμνή, σιωπηλή και φοβισμένη. Η μητέρα της είναι έτοιμη να της κάνει μια επώδυνη έκτρωση με σαπουνόνερο. Την άφησε έγκυο ένας 60χρονος εργάτης ονόματι Ζεπ, που δούλευε στη φάρμα των Στάλλερ, των γονιών της, δυο ανθρώπων που ζουν σε μια αυστηρή και θρησκόληπτη μεριά της γερμανικής υπαίθρου. Ο τόπος κλειστός και η ατμόσφαιρα πνιγηρή.

Η σαρκική και συναισθηματική σχέση που αναπτύσσουν ο άτολμος στη ζωή Ζεπ (Μάνος Βακούσης) και η μικρή αθώα
 Μπέππι (Αμαλία Αρσένη), μια σχέση ηθικά αμφίσημη αν σκεφτούμε κάτι πέραν του προφανούς της παιδεραστίας ή του βιασμού, είναι αυτό που πραγματεύεται το «Στάλερχοφ» (1972), το πιο σημαντικό έργο του γερμανού δραματουργού Φράντς Ξάβερ Κρετς (1946, Μόναχο, στη φωτογραφία δεξιά) που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Το Θέατρο Τέχνης αρχικά είχε παρουσιάσει στο ελληνικό κοινό τον πολυπαιγμένο στην πατρίδα του συγγραφέα με το έργο «Οι αγρότες πεθαίνουν» στη δεκαετία του 1980. Ο ίδιος ο Κρετς βρέθηκε το βράδυ της Τετάρτης 25 Ιανουαρίου 2012 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου προκειμένου να παρακολουθήσει την πρεμιέρα του έργου σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.

Σκηνικό νατουραλιστικό, διάλογοι λακωνικοί, γλώσσα επιτακτική, σιωπές αινιγματικές και σύνθετες. Από αυτά τα υλικά είναι φτιαγμένο το πρωτοποριακό σύμπαν του Κρετς, ένα σύμπαν προσανατολισμένο στο ταλαίπωρο προλεταριάτο που αργοσέρνεται στον πάτο της κοινωνίας της αφθονίας και της προόδου. Το «Στάλερχοφ», όπως και πολλά πρώιμα έργα του Κρετς (ηθοποιός του Φασμπίντερ, πρώην κομμουνιστής και έντονα στρατευμένος στην αισθητική του πολιτικού θεάτρου όπως αυτό διαμορφώθηκε από τον Μπρεχτ και τον Πέτερ Βάις) προκάλεσε στις αρχές της δεκαετίας του 1970 σκάνδαλο, ο δημιουργός του δε χαρακτηρίστηκε ωμός πορνογράφος. Αιτία οι σκηνές αφόδευσης, διάρροιας, αυνανισμού και ερωτικής συνεύρεσης που αναπαρίστανται με τη μεγαλύτερη δυνατή φυσικότητα.

«Τα πρόσωπά μου δε χρησιμοποιούν τη γλώσσα σαν εργαλείο επικοινωνίας. Είναι εσωστρεφή. Υπεύθυνη γι' αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό η κοινωνία, η οποία αφήνει τους ανθρώπους αβοήθητους, βυθισμένους στη σιωπή τους» έχει πει ο Κρετς. Πράγματι η ουσία, το πεδίο της έντασης σ' αυτή την παράσταση είναι τα σώματα και η σιωπή, οι σκηνές είναι μια αλυσίδα από βίαιες και λειτουργικές συγκοπές. Η μητέρα της Μπέππι (Μαρία Καλλιμάνη) στην κορυφαία σκηνή του «Στάλερχοφ» δεν προχωρά στην έκτρωση παρά σκύβει και βουρτσίζει το πάτωμα, επιστρέφει στη δουλειά της, σε ό,τι ορίζει την καταγωγή της. Η αγάπη και ενδεχομένως η θρησκευτική ενοχή επικρατούν απέναντι στις κοινωνικές και ηθικές επιταγές που εκφράζονται κυρίως απ' τον βροντερό πατέρα (Κώστας Τριανταφυλλόπουλος).

Μέσα από το τέλμα και τη συντριβή η αποδοχή της ζωής, η ελπίδα βρίσκει στο τέλος τη φωνή της. Είναι η κραυγή της Μπέππι που προαναγγέλλει τις ωδίνες του τοκετού της, τον ερχομό του παιδιού της. Η πρώτη επαγγελματική εμφάνιση της νεαρής (γεννημένη το 1990) Αμαλίας Αρσένη στο θέατρο είναι κάτι παραπάνω από πειστική ειδικά στα σημεία όπου το κορίτσι ανακαλύπτει προοδευτικά τη γυναίκα μέσα του. Ο Μάνος Βακούσης (Ζεπ) μας πείθει για τον αγνό και όχι βρώμικο πόθο, τον πόθο ως απελευθέρωση απ' την αδυσώπητη μοναξιά, η έκταση της οποίας αποκαλύπτεται όταν ο ήρωας θρηνεί για το χαμό του πιστού του σκύλου απ' το δηλητήριο του πατέρα Στάλερ, γεγονός που τον σπρώχνει τελικά να φύγει για το Μόναχο.

«Ήταν μια ωραία παράσταση, μια αρκετά ποιητική σκηνοθεσία» είπε ο Κρετς στον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο το μεσημέρι της Πέμπτης 26 Ιανουαρίου στο Ινστιτούτο Γκαίτε Αθηνών (που προσκάλεσε τον γερμανό δραματουργό στην πρωτεύουσα και στήριξε τη μετάφραση του έργου από την Κοραλία Σωτηριάδου) σε μια δημόσια συζήτηση με θέμα «Το θέατρο σε καιρούς πολιτικών ανατροπών» στην οποία μετείχε και η θεατρολόγος Δήμητρα Κονδυλάκη. Ο Κρετς, μια εκρηκτική προσωπικότητα που αποφάσισε να γίνει ηθοποιός στα δεκαπέντε, επισήμανε ότι «σήμερα το θέατρο μοιάζει να είναι περιττό, είναι στο περιθώριο, δεν έχουμε πλέον κοινωνική σημασία».

«Σήμερα στη Γερμανία δεν υπάρχει πολιτικό θέατρο, υπάρχει μόνο ένα είδος σαχλαμάρας, είναι ευφημισμός να λέμε ότι υπάρχει. Γι' αυτό σταμάτησα να γράφω θεατρικά έργα το 2004. Υπήρχαν παλαιότερα και στο θέατρο και τη λογοτεχνία μεγάλες προσωπικότητες που έπαιρναν θέση. Δεν βλέπω σήμερα πολλούς να μας ακολουθούν. Χθες, βλέποντας την παράσταση, θυμήθηκα το ανέβασμα του έργου πριν από τέσσερις δεκαετίες και μονολογούσα "από κάτω οι χασάπηδες και πάνω στη σκηνή τα θύματα"» υπογράμμισε ο Κρετς που ενώ ήθελε τα έργα του να τα βλέπουν οι άνθρωποι της εργατικής τάξης άρχισε το αστικό κοινό, μετά το αρχικό σοκ, να τα καταναλώνει σαν εξωτικό θέαμα.

«Σ' όλη μου τη ζωή αυτό ήταν το υπαρξιακό μου πρόβλημα, ήθελα να συνδέσω την τέχνη και την πολιτική. Τελικά, η τέχνη είναι τέχνη, και η πολιτική είναι πολιτική. Μπορεί να αλλάξει ο κόσμος με την καλλιτεχνική δημιουργία; Τρίχες!» απάντησε ο Κρετς, ένα αντιφατικό μείγμα απογοητευμένου ιδεαλιστή και πραγματιστή. «Κοιτάξτε, άρχισα να γράφω, νέος τότε και αφελής, πιστεύοντας ότι κρατώ ένα όπλο στα χέρια μου. Ύστερα κατάλαβα ότι επρόκειτο για νεροπίστολο. Η τέχνη είναι καλή αλλά εμένα με εξάντλησε. Σας κοινοποιώ την θλίψη μου για το πολιτικό θέατρο, για κάτι που εξαφανίζεται. Μπορεί να γράψει κανείς, μπορεί όμως και να κάνει κάτι, το να μιλάς είναι ασήμι, το να πράττεις είναι χρυσάφι. Τώρα σκέφτομαι ότι έγραψα για να μην αγωνιστώ».

Την πρεμιέρα της παράστασης παρακολούθησαν, μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ο Θάνος Μικρούτσικος, η Λυδία Κονιόρδου και οι γονείς της νεαρής πρωταγωνίστριας, οι πρώην υπουργοί Γεράσιμος Αρσένης και Λούκα Κατσέλη.


Πηγή: tovima.gr
Από το Blogger.

Popular Posts